lunes, 19 de octubre de 2009

Nadando en barras baixas
o ollo surfea ondas de palabras,
o vaso arquea cara un horizonte de resaca
mentres a guinda do derradeiro martini
abanea no estómago sen conseguir afundirse.
Badeas a piscina do sexo horizontal
co corpo alongado da madeira como táboa.
Berro de tránsfugas nocturnos,
indiferentes, sobre o pé dereito ou sobre o esquerdo,
porque o alcohol sempre leva o mesmo camiño.

LETANIA DE DESINTERESES


En el nombre del pollo,
de su primo y del dinero,
un rezo impúdico en el fondo del bolsillo
con letra minúscula de una letanía de desintereses,
tu nombre bordeando la boca roja a punto de lengua,
viperina y aburrida a la espera de una palabrota ocurrente
con la que manchar el aire.
El oído pegado al ojo por si acaso te duele algo,
una marcha nupcial a ritmo de funeral
y la saliba ahogando el corazón.
Las mil palabras que nunca se dicen
escritas en los bordes de un libro sin páginas
esperando a entrar en catálogo,
un telescopio que se compadece de las lágrimas de cocodrilo de la luna
porque el sol no le regala cinco minutos.
Mi culo residiendo agradecido entre las manos de un prójimo,
en el nombre del padre, del hijo que nunca tube
y del espíritu de cualquier santo de a pie.
El encontronazo del mundo contra el cristal de la vida,
los pedazos en el suelo y nadie para recogerlos.

domingo, 4 de octubre de 2009

Fechaduras rotas por equivocación,
medo a roubos furtivos con sentimento
pola verba extraña dun coñecido,
un vaso de auga no que afogar de sede
logo de séculos de minutos escuros
acompasados da sobriedade
dunha noite de música estridente.
Un can Cerbeiro atropelando a porta de entrada do sendeiro do frío,
mentras os primeiros autobuses do desexo agardan pasaxeiros,
unha caída seguida por mil pasos
cara a loucura lúcida dunha vida que esperta cara outra,
calcetíns de tomates con vocación de podólogos,
extrañados de terse coñecido.
Un golpe de sorte trala derradeira esquina
agardando unhas letras no seu nome,
dúas letras negras e escarlatas que choran
por non ser escritas na oda á memoria,
un espello sen reflexo e sen ninguén en quen mirarse,
o corredor onde habita sen pegadas que limpar
e sen zapatos cós que berrar.
Un poema con antollo de ser canción
e ningún acorde perto do corazón.

viernes, 25 de septiembre de 2009

PLACER EN OFERTA

Una lengua en mi boca,
el placer de recibirla, dos dedos que la tocan,
un gemido por cada célula tuya,
un outlet de éxtasis al por mayor
con dos por uno en las caricias más largas,
el olor de los placeres en mi oído
especiados y aliñados a gusto del deseo,
los ojos azules en oferta
mirando el escaparate de mi cuerpo
con tintes negros de encajes en la flor de mi piel,
los dedos más largos recorriendo las calles calurosas de la intimidad,
la oscuridad cómplice de un punto de luz,
el regusto del dolor compañero de las cuatro esquinas de mi cama,
un te quiero acunándose en mi pelo negro debajo de tu cara.
máis días, quizais novos problemas
quizais non mereza a pena,
quizais non son cobarde,
quizais o risco me alimente,
quizais a moreas para unha soa certeza,
pesada, segura e carente de dúbida,
lonxe da choiva pola cercanía dun corazón,
lonxe da seguridade pola premura do meu,
como Atila aplastando os toxos do medo,
como a determinación de Ulises por voltar a aqueles ollos,
coma min cando quero e non hai posible freo,
como que me queren,
como o agasallo que iso merece,
un agarimo, un grazas e un corazón enteiro,
atusados con cintas de cores e cas papeletas da ilusión,
mil verbas rosas que nunca escribira,
mil intencións que por elas existen nestas follas,
a carestía de adversativas que me inxectas,
a man firme que guía o bolígrafo,
a miña ou a do sentimento,
por todo e de nada, mil grazas polas palabras.

viernes, 11 de septiembre de 2009

CALDO DE CULTIVO

Ó fondo "Beautiful today" golpeando a realidade co martelo das dores;
os vampiros morden mentras docemente te matan nunha fin de semana,
unha copa de brugal amenizando o proceso,
fotos e lembranzas bailando no armario da memoria coletiva,
os trastos de dúas amigas botados polo chan
recollidos e sandados pola enfermidade da lóxica moitas horas e anos depois,
prexuízos, falsas impresións danando aquela esquina do corazón,
nais xordas de egoísmo e pais que carecen de menciña para todo,
superheroes rotos pola madurez,
unha muller que deixou de ter ollos de nena,
ollos que choran por ser adultos cada vez que espertan.
A negación que te fire de rebote e a explosión do golpe,
a morte do ser ou a conciencia da nada,
unha bágoa de luto polo que remata.

martes, 25 de agosto de 2009


Me siento e intento recordar el por qué de tantas cosas.
El por qué de este asiento, el por qué de mi cuerpo en esta habitación, el por qué perdono y no recuerdo el por qué de este dolor.
Me veo en el espejo del fondo de esta estancia y le pregunto a esa persona casi pálida, casi temerosa y casi morena el por qué de tanta pregunta y no hace otra cosa que mirarme y callar como yo.
Se levanta y camina, como yo, decide no volver pero yo vuelvo encambio.
Mi vida es mía y no la de un reflejo de lo que soy o de lo que fui en el espejo del fondo.

PORQUE SI


Te siento cuando estás lejos
porque lejos no existe cuando te tengo,
el teléfono, arma de mi anhelo,
el camino en el que me encuentras,
sin pisadas, sin senderos,
sólo palabras y voces dulces en mi oído;
me calmas cuando estoy triste,
me acompañas en mi soledad aún en la distancia,
porque en ella es cuando y como te vivo
Tu eres soledad y abrigo
la casa cálida a la que vuelve el perdido,
la cama en la que te sueño
las horas de todos los días de mi mundo,
mi musa y mis mejores recuerdos,
los retazos de felicidad y la cordura que lleva tu nombre,
las cartas y los versos que aún están por escribir,
todo lo que tiene sentido, lo confuso y la llave para abrirlo.
La inocencia de lo absoluto entrando de puntillas y para siempre.

domingo, 9 de agosto de 2009

Descuartizou os meus pensamentos para convertilos nun montón volatil de cinzas xordas sen voz, deixou de pasearme andando a tres patas nas tardes de choiva nas que a confianza o era todo, e sentinme perdido para sempre no caldeiro do seu recordo.
Pasaban, asubiando notas eternas namentres eu desfollaba calquera pensamento descoñecido que as rondaba no cadro escuro da noite, aliviaban a miña carga mentras eu só desexaba a súa.

Xulgádeme corrupto na cama!
Arroupádeme co voso suor!...

...non sexa que chegue o mencer antes de que vos mate no meu pensamento.
Sinto pegadas de auga cerca dunha idea, non quero que afogue, é a única que teño para regalarche xunto coa miña dignidade abxecta coma o teu reflexo naquel cristal, lembras?.
Asasináchesme o outro día do mes pasado, ou asasineime eu o Venres de Pascua sen lembrarme de Deus nin de min, porque ti xa facía toda unha vida que eras eu; nunca choraches de dor polas miñas carnes e os meus osos que se mataban para alonxarse de ti.
Xa só Caronte me compadecerá porque levo a derradeira moeda que me deches no peto.


El poder modifica las entrañas
dejando un je ne se qua de omnipotencia en la boca del estómago
o del corazón, a gusto del animal,
la razón cauteriza la dignidad
en una suerte de beatería abstracta e indolora
actuando al fin el actor sin conciencia,
pronunciando la frase más antigua del mundo
"que pase lo que tenga que pasar
pero en otra página del cuento y con otro protagonista".
Más tarde en una mesita de noche,
un cuaderno llorará porque las palabras ya no vienen a visitarlo,
mientras un blues o un miserere con cualquier nombre,
intenta consolarlo mintiéndole en la penumbra,
a unos minutos del amanecer.
Nada que confesar,
nada en el haber de buenas obras,
todo por deber y aún más en el cuaderno de penitencia;
gordo, de poder, y la razón huyendo a cada paso,
más lejos cada vez de pedirle perdón al amanecer.

lunes, 20 de julio de 2009

EL MUNDO CON EL DERECHO TORCIDO

la vergüenza de un espejo,
un no quiero porque no me dejan,
una huída hacia el abismo sin freno de mano que llevarse a la boca,
dos pájaros picoteándose porque se quieren con dos huevos y medio de por medio,
la sombra de ella escapándose de su cuerpo por temor a que la manchen,
todas las campanas del mundo mudas por vacaciones,
las góndolas de Venecia en huelga por falta de carreteras,
una vida mía por unas horas de la tuya,
el sol llorando porque quiere un fondo gris,
las nubes muertas de risa porque los astros enloquecen,
mi conmigo, todos con los demás y nadie echándose de menos,
ahora que has llegado, un zapato por sombrero y la lucidez a cada paso,
una vuelta al mundo y un tercer ojo para verla crecer,
un aura que no se multiplica si no se alimenta al cubo de cualquier viandante,
la mía, la tuya, la de ellos, la de los conocidos y la de los que quedan por conocer,
el espejo con vergüenza de su reflejo pero feliz porque tiene zapatos para tapar su falta de cabeza.

jueves, 16 de julio de 2009


Morrer como morren os ventos no último eido
para resurxir no derradeiro alento da morte,
morrer guindada a carón da esperanza de respirar
ficando no fondo cás kenyas
á espera dunha man que nunca chega,
resolvo tirar por min.
Achaqueime nos tempos da peste
cás bubas a supurar de todo, da cor da merda,
voltei morrer porque nada me mata senón eu mesma,
berrei para ninguén e lembrei que os leóns non choran,
contei ata cen voltando sobre cada pegada,
as cancións tristes so se cantan en Hill Street
e a cada minuto en calquera parte na que non quixera estar.