sábado, 26 de marzo de 2011

Un nome de muller

Caían as columnas có teu golpe de cadeira,
berraban as copas por probar os teus labios,
peleándose a golpes as baldosas por bicar os teus tacóns.
Nunca te soubeches tan segura
coma cun rouge vermello no bolso,
nunca tan adorada
senón subida a aqueles trece centímetros de tacón;
o teu nome é María, Lucía, Carme
ou calquera que se preste a ser cantado,
calquer nome de muller.

miércoles, 23 de marzo de 2011

sin letra mayúscula

el anterior minuto me reclamó al oscurecer sus celos por mis pensamientos, argumenté que no se preocupase, que yo seguiría siendo para el tiempo igual de benévola que él lo había sido con mi piel al no posar aún sus marcas en mi, 'es en vano' me dijo, 'ya no son mis marcas las que están en ella sino las de otro', 'ya hace tiempo que tus alegrías no dependen de mis horas sino de otro que no soy yo', 'no seré más el que pasee por tu cuerpo, son otras las manos, otras las caricias y otros los ojos que te alegran al mirarte', no pude más que asentir y ver que la pena consumía sus segundos alejándolos de mi, nunca sabrá que ésta misma alegría es mi pecado. el tiempo ya no se apiadará, 'no te engañes' me dijo, 'porque todo lo que empieza a mi paso se desgasta'.

martes, 22 de marzo de 2011

O teu reflexo, lembras?
A pesar dos anos, dos problemas,
a pesar de nós,
chámante pai pero es táboa de salvación,
amigo, compañeiro, confidente,
un pouco dos dous,
os dous un pouco de ti;
un par de oídos que nos escoitan,
un par de mans que nos soteñen para non caer,
un par de ollos que nos coidan,
o recipiente dos nosos aprecios,
o noso orgullo, o noso exemplo para a loita,
igual a min, igual a él,
o máis querido do noso mundo,
o alento co que nos levantamos ó tropezar,
toda unha vida de cariños e promesas cumplidas,
o noso pai e a nosa razón de ser.

Para un pai que nunca se rende

martes, 8 de marzo de 2011


08/03/11

(Reflexo)

sempre te quixen e nunca souben contalo,
sempre te mirei con compaixón por aquel non sei que,
ese que sempre soubeches e non quixeches contar,
sempre me miraches sen saber que dicir,
sempre me escoitaches sen saber que pensar,
sempre quixeches contalo,
sempre choraches por non entender,
sempre me odiaches por ser o que odiabas,
sempre berraches ó vento que non te escoitaba,
sempre anelaches querer contalo,
sempre fun eu e non souben contalo,
sempre son eu pero non quero sabelo.
ésta son eu, éste o meu espello.

domingo, 6 de marzo de 2011


chámante pel pero es 'Caixa de Pandora',
acocho e refuxio de paixóns,
de segredos irrenuncibles que non quixeras contar
pero que se len cós roces quentes do desexo,
ábreste como un libro vomitando sentimentos,
pedindo, berrando por momentos irrepetibles,
por cariños efémeros, por amores de romance,
nunca soubeches de perdóns nen de arrepentimentos,
nunca quixeches saber,
como a nai doida que arreda dun fillo,
como o vento que nunca se queda,
como o que non ten casa nen a quere porque amolece,
un xuntarse dous e facer un,
es miña e recoñézote.

miércoles, 2 de marzo de 2011

02/03/11

comenzaría una cuenta atrás si en el uno todo volviese a empezar, pero ya no sé donde está el principio, no hay goma ni tipex que borren las culpas, no hay agua ras posible para las manchas de mi conciencia, solo estoy yo conmigo misma y a veces, muy pocas, el resto de figurantes de mi vida, en esta obra solo puedo ser un personaje plano, sin facetas, sin fondo. echaría a correr detrás de mi alma pero hace tiempo que se ha diluído con mi recuerdo.