lunes, 31 de octubre de 2011

caminaba la música a traspiés por cualquier ciudad,
de la mano de cualquier canción en cualquier voz de una calle cualquiera,
alegraba los pasos diarios de cualquier viandante anónimo en un día cualquiera de cualquier semana.
en cualquier momento la torre su una voz llegó hasta el cielo de una falta de perfección porque nadie la necesitaba para hacer y perseguir la belleza de lo imperfecto.
y sonó en la nada en la que se pierde cualquier desconido que no tiene necesidad de encontrarse porque ya se conoce desde siempre, y caminó hasta que se cansó de aquel sonido,y se sentó mientras se tomaba su tiempo para crear otro que lo hiciese tan feliz como el anterior pero perfecto para aquel nuevo momento, más tarde sería otro y mañana y todos los días siguientes tendrían el adecuado, y la felicidad no lo abandonaría porque no dejaría de crear.

PARA QUE CUNDA

me quedé de pié mirando como caían las lágrimas del tiempo,
te quedaste seco ante las palabras que vorboteaban de aquella cascada gris
que contaba los minutos del pequeño hueco de mi espacio
sin comprender que sólo era mío y que no quería nin un segundo más del tuyo,
sin querer saber que nunca he sido ladrona de momentos ajenos
ni vividora de vivencias extrañas a las mías.
si algún día pruebo algo de tu plato será carne y no aire,
porque las ideas no alimentan, pero si lo que se puede coger con los dientes.
te desmenuzaré pedazo a pedazo, bien pequeños para saborearte mejor,
pero de a poco para no atragantarme con la densidad de tu sabor,
para no cansarme jamás, aprovechándote, aprovechandome de ti por los siglos de
los siglos amén o algo parecido.
siempre en mi y siempre tú, para no desconocernos con el paso del tiempo.

viernes, 7 de octubre de 2011

Á MERDA...NUNCA CHOVE A GUSTO DE TODOS, NIN CHOVERÁ

martes, 4 de octubre de 2011

DESVARÍOS VARIOS

pousada estou neste chan que non remata baixo os meus pés, este mesmo que non pode cós meus tacóns percorridas tantas horas da miña vida desgantando un piso de xadrez.
bébeda estou xa nunha esquina do meu camiño, esperando que me den as doce para tomar unha aspirina que todo o cure, aínda que só sexa ata mañá.
maréome nas noites de verán porque non me visita o sono, arrólome ós poucos, deixando o suco nun colchón cheo de pulgas carnívoras de vergonza.
prestádeme os vosos soños para pegalos e copialos xunto os meus, regaládeme momentos de alegría para gardalos na caixa da miña historia que agora está tan valdía, dádeme un empuxón cando me esqueza de camiñar hacia adiante, pegádeme no corazón cando esqueza que non tódolos humanos perden aceite polo burato do egoísmo, bérrame que non perda a esperanza cando caia e tarde en levantarme.
o doce amor non existe só o doce de leite e ata ese cansa en exceso, é unha máxima que algún día me tatuarei na memoria para sobrevivir. só intento lembrar que os filmes de princesas remataron fai tempo e que agora prefiro as películas de terror.
mátame cando esqueza que aínda podo elucubrar sen que me importe o que pensen do meu verbo escrito ou falado, tírame das orellas ben forte cando non diga palabras de tola alucinada, cando deixe de ser eu.