Érase unha vez unha cama propia da que se arrastraban cada mañán e unha muller gustosa a medias dos seus días, mareada das paredes brancas e das noites vividas de máis.
Ela desaiunaba cos praceres vividos a correr, acompañada do arrepentemento que non estaba seguro de arrepentirse e da felicidade que non estaba segura de ser feliz.
Entre tostada e tostada, falaban dos mesmos por qués absurdos de cada mañán, e de por qué cada mañán repetían o mesmo compás; a felicidade discutíndolle ó arrepentemento as súas ganas de protagonismo, de por qué desaiunaban sempre con praceres que o final se acababan indixestando sen remedio, de se a felicidade era unha ilusa empedernida que vivía por riba das súas posibilidades, e así un día tras outro, unha mañán tras outra durante todolos días de todolos anos de madurez daquela muller.
Unha mañán, a muller quedouse durmida, esquecéndose da cita diaria do desaiuno, esquencéndose de ser feliz, dos praceres do arrepentimento e de si mesma, e preguntouse, alí sentada, tras horas de esquencer as mesmas tostadas de tódolos días, entre as súas paredes brancas, que nunca fóran tan súas e nunca estiberan tan brancas e tan vacías, por qué desaiunaba con tantos por qués, por qué ó espertar xa non se pintaba aquela raia negra que a facía tan súa, tan ela, por qué non coloreaba os seus suplicantes labios daquel vermello que tanto lle gustara anos atrás, co que tanto disfrutara o seu espello nas noites eternas de palabras inquedas e miradas roubadas a mantenta.
E alí sentada, caeu na conta e caeu na súa propia realidade. Era dura e fría, pero súa ó fin. Ela xa gastara fai moito tempo o tempo de non preguntarse nada, os días de verbas inconscientes e sin conciencia, o cupo de xestos fugaces que ninguén reprocha porque acompañan á xuventude, gritouse a si mesma en silencio, máis enfadada ca nunca ca súa estupidez, que xa non era nova, que xa non tiña sentido reter os breves minutos de xuventude que lle restaban, aqueles mesmos que doridos se precipitaban sen remedio cara o solpor de todolos días do mundo. Mirouse no mesmo espello de sempre, aquel trozo de metal no que nunca máis se vería coma antes e resolveu espertar e erguerse daquela cama na que parecía, levaba séculos metida e sentouse a desaiunar, soa, e sen embargo, máis súa ca sempre.
E alí sentada, caeu na conta e caeu na súa propia realidade. Era dura e fría, pero súa ó fin. Ela xa gastara fai moito tempo o tempo de non preguntarse nada, os días de verbas inconscientes e sin conciencia, o cupo de xestos fugaces que ninguén reprocha porque acompañan á xuventude, gritouse a si mesma en silencio, máis enfadada ca nunca ca súa estupidez, que xa non era nova, que xa non tiña sentido reter os breves minutos de xuventude que lle restaban, aqueles mesmos que doridos se precipitaban sen remedio cara o solpor de todolos días do mundo. Mirouse no mesmo espello de sempre, aquel trozo de metal no que nunca máis se vería coma antes e resolveu espertar e erguerse daquela cama na que parecía, levaba séculos metida e sentouse a desaiunar, soa, e sen embargo, máis súa ca sempre.
