ANIMAIS NOCTURNOS

A noite non se come, succiónase... ata a derradeira pinga de sangue mellorada por destilación.

Na contra que coas persoas descoñecidas dun segundo, disecciónanse e disecciónaste, para recoñercerte recoñecido, agardando mastigar algo mellor que o anterior... lástima!, todo se bebe... Os buracos da noite nunca se enchen. nunca se colman, enchémolos de alcool e fume e palabras podres. Os buratos da noite son feridas de vida, entón un pregúntase por que non foi ferido moito antes; por que ninguén lle ensinou a fumar e a alcoolizarse moito antes, moitas vidas antes.

Ameras no borde dunha copa e pregúntaste a que hora e en que momento quedaches só. Saíches pensando unha noite heróica e atopaches un nome de soidade, que non lembras polas copas, como aconteceu.

Eran as once e quedaches onde sempre, cós de sempre, que non por ser habituais obrigan á monotonía. Babexaches e babexaron pensándote; serpenteaches a ritmo de fume, alcool e música indecible. Lembraches tempos mellores e desexaches outras rutas con rostos e verbas diferentes ás xa saboreadas. Miráronte ollos acusadores agardando a saída cara un horario pactado entre catro paredes repasadas ata a saciedade cal catecismo de domingo, pero a pesar de todo fuches feliz porque sen días amargos non existen boas copas.

A gloria dos caídos no fragor da batalla nocturna, encóirase cos primeiros raios do día ou da lúa seguinte, non se sabe ben. Acontece que chegado o crepúsculo das vaidades, semellamos lobishomes de proceso invertido, nos que a verdadeira cara é o animal que levamos dentro, só visible co influxo da noite, con ou sen lúa. O espellismo do normal, da apariencia, comeza só cando os raios enganan e confunden á fera, deixamos entón de ser nós, mutando en outros que non podemos ou non queremos deixar de ser, eiquí o misterio da dobre personalidade da nosa especie.

O día é unha reflexión do que podes pero non queres, a noite, para facer o que queres pero non debes. Na escuridade agóchanse os que nos miran, os que xulgan e os que non teñen vontade por cobardía, de vivir sen vivir dos demais; esas alimañas que xermolan baixo os raios de Febo, morren ós poucos con pequenos actos de liberdade e espontaneidade alleos.

Bebede, fumade, bicádevos en exceso, condimentádevos cás pequenas cousas e que morra a intolerancia hipócrita. Ivernade o día, vivide a noite, demostrade que o fin non todolos gatos son parvos.

"Para todos os que se degoiran buscando novas rutas nocturnas e fican onde sempre porque o coñecido é mellor"

JAZZ BAR I

Unha voz rota ao fondo da barra,
un piano no centro da estancia
chorando notas que quixeran ser jazz,
lástima da falla de tempo e de reloxo para contalo.
A saia vermella arrimándose
os pregues cheos de paixóns nocturnas,
a chave no peto sen porta que abrir
e sen pasos prestos para chegar a casa,
os rulos dunha solteirona,
o rouge vermello sen face nen anos,
saloucos no solpor de domingo,
a vida sen horas doces que levar á boca,
unha boca sen sede de outra.

Marcela seguíu apoiada de cóbados na barra de calquera bar, exibindo os sinuosos muslos que só a fina saia permitía imaxinar. Os pensamentos queimaban os seus mouros cabelos rizosos á mantenta; votaba de menos unha orella ou dúas, segundo o portador se prestase, cobizaba a ese alguén descoñecido que nunca chegou.
Aquel ron rematouse só, como os tres seguintes, Marcela non estaba en si, votábase de menos.
A voz rota do fondo da barra, o piano e as candeas, fundíronse nas mesas a ritmo da derradeira melodía ca que o improvisado jazzman daquela hora rasgaba o ambiente dulzón, un conglomerado de bafos apaixonados de fume de cigarro ou puro, segundo a cavidade dos petos ou da sorte vital de cada cliente.
Marcela, con ese nome que ben puidera ser de tango, resolveu seguir cos seus pensamentos, soa, na penumbra embriagadora do local.

Saia rumbosa das doce ás catro:
planchada de doce a unha,
manchada da unha ata seguinte colada,
de líquidos varios, propios da nocturnidade,
escondéndose con aleivosía
tras accións lícitas, agardadas e apenas confesadas
tras os primeiros raios do día;
café, quizais tostadas
e a volta ó esquecemento do asfalto.