lunes, 31 de octubre de 2011

caminaba la música a traspiés por cualquier ciudad,
de la mano de cualquier canción en cualquier voz de una calle cualquiera,
alegraba los pasos diarios de cualquier viandante anónimo en un día cualquiera de cualquier semana.
en cualquier momento la torre su una voz llegó hasta el cielo de una falta de perfección porque nadie la necesitaba para hacer y perseguir la belleza de lo imperfecto.
y sonó en la nada en la que se pierde cualquier desconido que no tiene necesidad de encontrarse porque ya se conoce desde siempre, y caminó hasta que se cansó de aquel sonido,y se sentó mientras se tomaba su tiempo para crear otro que lo hiciese tan feliz como el anterior pero perfecto para aquel nuevo momento, más tarde sería otro y mañana y todos los días siguientes tendrían el adecuado, y la felicidad no lo abandonaría porque no dejaría de crear.

PARA QUE CUNDA

me quedé de pié mirando como caían las lágrimas del tiempo,
te quedaste seco ante las palabras que vorboteaban de aquella cascada gris
que contaba los minutos del pequeño hueco de mi espacio
sin comprender que sólo era mío y que no quería nin un segundo más del tuyo,
sin querer saber que nunca he sido ladrona de momentos ajenos
ni vividora de vivencias extrañas a las mías.
si algún día pruebo algo de tu plato será carne y no aire,
porque las ideas no alimentan, pero si lo que se puede coger con los dientes.
te desmenuzaré pedazo a pedazo, bien pequeños para saborearte mejor,
pero de a poco para no atragantarme con la densidad de tu sabor,
para no cansarme jamás, aprovechándote, aprovechandome de ti por los siglos de
los siglos amén o algo parecido.
siempre en mi y siempre tú, para no desconocernos con el paso del tiempo.

viernes, 7 de octubre de 2011

Á MERDA...NUNCA CHOVE A GUSTO DE TODOS, NIN CHOVERÁ

martes, 4 de octubre de 2011

DESVARÍOS VARIOS

pousada estou neste chan que non remata baixo os meus pés, este mesmo que non pode cós meus tacóns percorridas tantas horas da miña vida desgantando un piso de xadrez.
bébeda estou xa nunha esquina do meu camiño, esperando que me den as doce para tomar unha aspirina que todo o cure, aínda que só sexa ata mañá.
maréome nas noites de verán porque non me visita o sono, arrólome ós poucos, deixando o suco nun colchón cheo de pulgas carnívoras de vergonza.
prestádeme os vosos soños para pegalos e copialos xunto os meus, regaládeme momentos de alegría para gardalos na caixa da miña historia que agora está tan valdía, dádeme un empuxón cando me esqueza de camiñar hacia adiante, pegádeme no corazón cando esqueza que non tódolos humanos perden aceite polo burato do egoísmo, bérrame que non perda a esperanza cando caia e tarde en levantarme.
o doce amor non existe só o doce de leite e ata ese cansa en exceso, é unha máxima que algún día me tatuarei na memoria para sobrevivir. só intento lembrar que os filmes de princesas remataron fai tempo e que agora prefiro as películas de terror.
mátame cando esqueza que aínda podo elucubrar sen que me importe o que pensen do meu verbo escrito ou falado, tírame das orellas ben forte cando non diga palabras de tola alucinada, cando deixe de ser eu.


martes, 27 de septiembre de 2011

PALABRAS EN LA BARRIGA

volví sobre mis pasos y cada uno de ellos me dolía más que el anterior. recuerdo cuando no era así y lo echo de menos, me echo de menos, últimamente más que 'nunca jamás'. recuerdo cuando todo era más fácil porque yo lo hacía más fácil, era simple, simplemente desaparecía o me daba media vuelta hacia el lado contrario para no volver sobre ninguna palabra, cuando ninguna palabra valía. sólo quiero volver sobre mis pasos cuando sea necesario y poder reconocerme, y encontrar la verdadera cara que hasta no hace mucho residía en mi espejo.estoy en ello pero como duele!, tendré tiritas a mano para poder curarme por el camino y alcohol de noventa y seis para el vaso de chupito escondido en mi bolsillo.

lunes, 19 de septiembre de 2011

MEDO

Caendo morrín ante os teus ollos de non tan neno despois de achegarme unha man que o orgullo nunca me deixou ver. Levantáronme a empuxóns os primeiros raios da mañá seguinte de non sei que día, nunha hora calquera e ti non estabas ahí para berrarme que se facía tarde para a miña vida.Seguín caendo logo do desaiuno e logo da comida e vislumbrei o chan xa cerca da cea pero ti seguías sen aparecer para lerme un conto no niño despois da caída.
Lástima dos heroes inexistentes á hora dos sustos, á hora das caídas, á hora dos medos de cada día.

miércoles, 31 de agosto de 2011

sigo sentada mentras o mundo xira sen caerme por ninguna das súas esquinas, e mira que as busco por ver se por fin caio para voltar levantarme e comezar todo de novo, pero parecen todas elas cantos rodados que se me escorren a cada paso do camiño para gastarme unha broma pesada desas que preceden a días de morros e silencio finxido, que ironía!

sábado, 20 de agosto de 2011

UN VISTO Y NO VISTO

que rápido se pierden las palabras en el vaso cuando se apura el trago,
que rápido se hace el camino cuando no se quiere llegar a la meta,
que rápido gira el mundo cuando no hay mapa para recorrerlo,
que rápido se escurren las ideas por el sumidero de mi boca,
que rápido, vertiginoso y acelerado se hace todo cuando no se tiene nada que decir.

sábado, 13 de agosto de 2011

y que más?
qué más de todo para que no me aburra?
qué más habrá para que no me aburra?
de todo me aburro tarde o temprano,
todo me cansa con el paso de las horas,
paso a paso, minuto a minuto, siempre lo mismo,
del cansancio de mi, de los demás, del tiempo a su paso,
de las piedras grises de esta ciudad,
del cansancio de los siglos sobre ellas,
de no saber que vendrá, de mis ansias,
del por qué de mis kilos sobre mis tacones,
de qué significo bajo este negro,
de por qué peso tanto cuando duermen mis sueños
de por qué no se realizan sin moverme,
de por qué me quedo quieta cuando el resto se mueve,
de por qué sé que la cobardía no es moneda de cambio para mis huesos,
de por qué siempre me arrimo al sol que menos me calienta.
de por qué siempre me pregunto por qué.

domingo, 31 de julio de 2011

O REVERSO

Non sei en qué momento me perdín,
non sei cantas veces repetín o mesmo bocado agre
para votalo fóra arrepentíndome segundos despois.
Non sei xa canto anhelo unhas mans con amor no meu corpo,
canto unha palabra de agarimo todolos días no meu oído,
unha oportunidade de que me posúan por completo,
de dar as miñas ideas, o meu sentimento, a min,
de recuperarme e ser eu para darme sen reservas,
para non ter medo a vivir en outro e a que vivan en min sen ter medo,
para non ter medo de atopar o que realmente necesito
por medo a non estar a altura, por medo a que non o estén.
Non podo evitar preguntarme que é o que quero
e se cando o atope será realmente o que necesito.


O INVERSO

Quizais non sexa un alguén senón un algo o que me falta.
Quizas o saiba mañán, quizais nunca.
Quizais a resposta estea oculta tralo meu ánimo

sábado, 30 de julio de 2011

Le pediré al Diablo que me aguante la cerveza cuando mis piernas no aguanten la vergüenza del alcohol, y si pesa demasiado la meteré en un vaso de tubo impregnado en besos para que la carga sea más dulce; aún así acuérdate de regañarme cuando abanee de felicidad etílica por si se da el caso de que la responsabilidad de mi pequeño cuerpo no fuese suficiente. Sólo mátame cuando deje de querer ser, de querer vivir, de querer querer, porque entonces el Infierno será poco para este pecado y Satán un angelillo flagelándome por no ser yo.

lunes, 13 de junio de 2011

de porque siempre llueve sobre mojado

resvalé en un charco desternillándome a cada paso del golpe,
en cada carcajada mil gotas de porques a ese dolor de culo,
me vieron y me vi, tirada en el medio de un paso de peatones de ninguna parte,
contando las líneas blancas de aquella cebra estática que sólo para aquel instante,
para mi, había cobrado vida para decirme que ser tan patosa era gracioso,
gracioso, y una carcajada irónica salió de los finos labios que mi madre había puesto en mi cara,
gracioso, pensé, gracias pensé, por tener aquellas comisuras que daban tanto de si a la risa,
me levanté, di un paso o dos, ya no sé, porque mis piernas son muy cortas sin tacones
para volver a caer encima del rosal de mi vecino mientras un gato desde su ventana
se relamía los bigotes al verme aplastar aquellas flores que le habían picado tanto
cazando ratones.
la lluvia cesó prometiendo lavarse en seco porque ya hacía siglos que estaba muy sucia y porque a mi no me gustaba que manchase mis camisetas blancas, esas que nunca me ponía porque deslucían mi sonrisa en los días oscuros, jurándome que si reía me regalaría un rato de sol,
y que le pediría un favor a la luna para que a esa hora de la tarde saliese para mi, gordita y redonda como a mi me gustaba para contarme un cuento de fantasmas a modo de chiste, sólo para mi.
sólo para mi, me reí para adentro porque la risa ya no hace eco y eso no tiene chiste en una habitación vacía, la misma en la que siempre me quedo para que la carcajada no se contagie, el estómago me lo pidió porque siempre se duele al reírme.

miércoles, 8 de junio de 2011

Una huida a tiempo es un bien para mañana,
pero y si los pies no te dejan correr?
y si los ojos ya no miran hacia atrás?
y si tu cuerpo no encuentra madriguera donde esconderse porque no existe?
y si en realidad ya no hay lugar al que huir porque estás donde y en quien quieres estar?
"Dame de esto y sólo me verás dormir" a pié de barra dijiste,
y si sólo quisiese darte de eso para verte siempre dormir en mi?
Quizás la huida esté cerca,
quizás la cobardía y el miedo a las heridas me empujen en mi camino,
"quizás" es seguro en este libro que escribo hace años,
pero si no fuese este el momento y esta la que soy ahora,
dejaría que escribieses todas las páginas en blanco que le quedan,
por eso huiré sin mirar atrás...quizás

sábado, 26 de marzo de 2011

Un nome de muller

Caían as columnas có teu golpe de cadeira,
berraban as copas por probar os teus labios,
peleándose a golpes as baldosas por bicar os teus tacóns.
Nunca te soubeches tan segura
coma cun rouge vermello no bolso,
nunca tan adorada
senón subida a aqueles trece centímetros de tacón;
o teu nome é María, Lucía, Carme
ou calquera que se preste a ser cantado,
calquer nome de muller.

miércoles, 23 de marzo de 2011

sin letra mayúscula

el anterior minuto me reclamó al oscurecer sus celos por mis pensamientos, argumenté que no se preocupase, que yo seguiría siendo para el tiempo igual de benévola que él lo había sido con mi piel al no posar aún sus marcas en mi, 'es en vano' me dijo, 'ya no son mis marcas las que están en ella sino las de otro', 'ya hace tiempo que tus alegrías no dependen de mis horas sino de otro que no soy yo', 'no seré más el que pasee por tu cuerpo, son otras las manos, otras las caricias y otros los ojos que te alegran al mirarte', no pude más que asentir y ver que la pena consumía sus segundos alejándolos de mi, nunca sabrá que ésta misma alegría es mi pecado. el tiempo ya no se apiadará, 'no te engañes' me dijo, 'porque todo lo que empieza a mi paso se desgasta'.

martes, 22 de marzo de 2011

O teu reflexo, lembras?
A pesar dos anos, dos problemas,
a pesar de nós,
chámante pai pero es táboa de salvación,
amigo, compañeiro, confidente,
un pouco dos dous,
os dous un pouco de ti;
un par de oídos que nos escoitan,
un par de mans que nos soteñen para non caer,
un par de ollos que nos coidan,
o recipiente dos nosos aprecios,
o noso orgullo, o noso exemplo para a loita,
igual a min, igual a él,
o máis querido do noso mundo,
o alento co que nos levantamos ó tropezar,
toda unha vida de cariños e promesas cumplidas,
o noso pai e a nosa razón de ser.

Para un pai que nunca se rende

martes, 8 de marzo de 2011


08/03/11

(Reflexo)

sempre te quixen e nunca souben contalo,
sempre te mirei con compaixón por aquel non sei que,
ese que sempre soubeches e non quixeches contar,
sempre me miraches sen saber que dicir,
sempre me escoitaches sen saber que pensar,
sempre quixeches contalo,
sempre choraches por non entender,
sempre me odiaches por ser o que odiabas,
sempre berraches ó vento que non te escoitaba,
sempre anelaches querer contalo,
sempre fun eu e non souben contalo,
sempre son eu pero non quero sabelo.
ésta son eu, éste o meu espello.

domingo, 6 de marzo de 2011


chámante pel pero es 'Caixa de Pandora',
acocho e refuxio de paixóns,
de segredos irrenuncibles que non quixeras contar
pero que se len cós roces quentes do desexo,
ábreste como un libro vomitando sentimentos,
pedindo, berrando por momentos irrepetibles,
por cariños efémeros, por amores de romance,
nunca soubeches de perdóns nen de arrepentimentos,
nunca quixeches saber,
como a nai doida que arreda dun fillo,
como o vento que nunca se queda,
como o que non ten casa nen a quere porque amolece,
un xuntarse dous e facer un,
es miña e recoñézote.

miércoles, 2 de marzo de 2011

02/03/11

comenzaría una cuenta atrás si en el uno todo volviese a empezar, pero ya no sé donde está el principio, no hay goma ni tipex que borren las culpas, no hay agua ras posible para las manchas de mi conciencia, solo estoy yo conmigo misma y a veces, muy pocas, el resto de figurantes de mi vida, en esta obra solo puedo ser un personaje plano, sin facetas, sin fondo. echaría a correr detrás de mi alma pero hace tiempo que se ha diluído con mi recuerdo.

martes, 22 de febrero de 2011

Á fresca de Febreiro (Reflexión en varios pasos)

22/02/11

Te escribí mientras el bolígrafo vomitaba mi última idea,
la de aquel último instante, malgastado a toda prisa
a lomos de la impaciencia de esta juventud que se me agota.

lunes, 14 de febrero de 2011

Hoy igual que siempre

siempre me has visto,
cuantas veces has leído en el libro de mi persona,
tantas distancias que has superado en mi ausencia,
las del cuerpo y las del corazón,
un montón de regalos diarios en horas de teléfono,
de kilómetros en horizontal porque me dan vértigo los aviones,
de coches con combustible eterno,
de horas a la pilla y de palabras a la pata coja,
de los caramelos de beso que tanto le gustan a mi boca.
por todo esto y por lo que me callo
prometo estar siempre a tu lado


lunes, 10 de enero de 2011

Á fresca de xaneiro

te odié un instante por negarme mi futuro,
pero el siguiente instante ya no tenía futuro,
dos instantes más tarde mi cabeza me felicitaba,
ahora, con mi culo bien preso a la vida
y mis pies en unos buenos tacones,
me da pena lo que fue y no añoro el 'podría',
no hay 'y sis' en mi mesa,
y dos pasos a la izquierda
de la puerta para fuera, me invitan largos caminos
para estrenar mis zapatos nuevos,
y aunque el perdón aún me sabe muy caro,
el querer aún es una hermosa palabra
que se ha quedado colgada en la pared de los trofeos,
los tuyos y los míos, algún día me olvidaré de mirarla.
amor, palabra, la cantidad sin calidad no vale de nada.