tag:blogger.com,1999:blog-20760136315584029692024-03-14T09:12:03.872+01:00Vanxe ou a interacción das palabrasVanxehttp://www.blogger.com/profile/10684839228654584524noreply@blogger.comBlogger69125tag:blogger.com,1999:blog-2076013631558402969.post-6710680796431378202015-05-05T21:42:00.002+01:002015-05-06T19:05:49.512+01:00o TEMPO escorrégase cheo de mordiscos,<br />
tentando fuxir desta boca ávida que o require tan de vez,<br />
prestándolle pequenos momentos de loucura<br />
a cambio de deixalo fuxir sen pena nen gloria, sen magoalo,<br />
como se nunca tibese existido tal reloxo<br />
que levase a conta de tódolos minutos do meu ser máis propio, máis meu.<br />
<br />
se de ser fose o TEMPO, tería nome e apelidos,<br />
levaría sombreiro de domingo e calzas de festa,<br />
susurraríalle a calquer rapaza de ollos fermosos,<br />
que non se preocupase, que para ela pararía cada segundo de cada minuto,<br />
soamente para poder tocala baixo sabas e momentos eternos.<br />
<br />
se non foses paseniño, meu amargo contador de vivenzas,<br />
ou fugaz e silente só para demorarte no desgusto dos que agardan suprimirte,<br />
contaríache longos segredos, derramando mil e unha copas para bendicirte,<br />
para bendicirnos nesta loxia tan nosa que se chama LEMBRANZA.<br />
<br />
<br />
<br />Vanxehttp://www.blogger.com/profile/10684839228654584524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2076013631558402969.post-76680420900106665922015-04-20T22:34:00.001+01:002015-04-20T22:34:56.084+01:00YO, MI, ME, CONMIGO (OU SOBRE COMO ENGANAR Ó ESPELLO)<div style="text-align: justify;">
Érase unha vez unha cama propia da que se arrastraban cada mañán e unha muller gustosa a medias dos seus días, mareada das paredes brancas e das noites vividas de máis. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ela desaiunaba cos praceres vividos a correr, acompañada do arrepentemento que non estaba seguro de arrepentirse e da felicidade que non estaba segura de ser feliz. </div>
<div style="text-align: justify;">
Entre tostada e tostada, falaban dos mesmos por qués absurdos de cada mañán, e de por qué cada mañán repetían o mesmo compás; a felicidade discutíndolle ó arrepentemento as súas ganas de protagonismo, de por qué desaiunaban sempre con praceres que o final se acababan indixestando sen remedio, de se a felicidade era unha ilusa empedernida que vivía por riba das súas posibilidades, e así un día tras outro, unha mañán tras outra durante todolos días de todolos anos de madurez daquela muller.</div>
<div style="text-align: justify;">
Unha mañán, a muller quedouse durmida, esquecéndose da cita diaria do desaiuno, esquencéndose de ser feliz, dos praceres do arrepentimento e de si mesma, e preguntouse, alí sentada, tras horas de esquencer as mesmas tostadas de tódolos días, entre as súas paredes brancas, que nunca fóran tan súas e nunca estiberan tan brancas e tan vacías, por qué desaiunaba con tantos por qués, por qué ó espertar xa non se pintaba aquela raia negra que a facía tan súa, tan ela, por qué non coloreaba os seus suplicantes labios daquel vermello que tanto lle gustara anos atrás, co que tanto disfrutara o seu espello nas noites eternas de palabras inquedas e miradas roubadas a mantenta.<br />
E alí sentada, caeu na conta e caeu na súa propia realidade. Era dura e fría, pero súa ó fin. Ela xa gastara fai moito tempo o tempo de non preguntarse nada, os días de verbas inconscientes e sin conciencia, o cupo de xestos fugaces que ninguén reprocha porque acompañan á xuventude, gritouse a si mesma en silencio, máis enfadada ca nunca ca súa estupidez, que xa non era nova, que xa non tiña sentido reter os breves minutos de xuventude que lle restaban, aqueles mesmos que doridos se precipitaban sen remedio cara o solpor de todolos días do mundo. Mirouse no mesmo espello de sempre, aquel trozo de metal no que nunca máis se vería coma antes e resolveu espertar e erguerse daquela cama na que parecía, levaba séculos metida e sentouse a desaiunar, soa, e sen embargo, máis súa ca sempre.</div>
<br />
<br />
<br />Vanxehttp://www.blogger.com/profile/10684839228654584524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2076013631558402969.post-87722704614073245012015-04-07T21:56:00.000+01:002015-05-06T19:55:39.785+01:00I LOVE SANTIAGOPorque esta ciudad se pisa pronto y se desgasta aún más rápido,<br />
andémosla a zancadas y vivámosla de un sólo roce,<br />
degustemos cada esquina de esta piedra antigua<br />
como si fuese a resquebrajarse de pura mala ostia,<br />
la propia, la que nace de las mohosas rendijas,<br />
llenas del sudor de los de abajo y de la mugre de los de arriba,<br />
del disgusto de los que se callan y de la mierda que se silencia.<br />
Acordémonos de los acordes que no se tocan,<br />
del paro lúdico y planeado de sus calles,<br />
de lo que fue y pudo haber sido,<br />
de la ignorancia beata por bandera<br />
y del orgullo obsceno con la que se lleva,<br />
de la juventud sin herencia y de la vejez y sus viruelas.<br />
Acordémonos, sólo, porque la queja está muy cara<br />
y no la tienen en oferta,<br />
porque nos escupen a diario en el tazón de cereales<br />
y porque aún nos parece que doliéndonos no nos duele;<br />
porque <i>lo</i> <i>nuestro</i> favorito es el "porque" y el olvido<br />
miraremos atrás con el ojo morado y la mano extendida. <br />
<br />
<br />
<br />Vanxehttp://www.blogger.com/profile/10684839228654584524noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2076013631558402969.post-37093220835580883192015-03-26T21:16:00.004+01:002015-03-28T20:19:40.047+01:00<div style="text-align: justify;">
quebranto inesperado da miña individualidade,</div>
<div style="text-align: justify;">
navegas paseniño ensinándome que a quentura non é cousa do AMOR,</div>
<div style="text-align: justify;">
deixando que encha o teu pensamento de cousas propias que nunca imaxinaras,</div>
<div style="text-align: justify;">
amosándonos un ser reflexivo ou recíproco que ningún dos dous quixo vender,</div>
<div style="text-align: justify;">
porque ningún quere perder esta guerra que comezou fai tempo<br />
e que agora remata entre contras e mariposas,<br />
ningún se dá conta, sen embargo, de que ambos somos cartuchos de fogueo</div>
<div style="text-align: justify;">
sen interese nen profundidade en compartir máis momento ca este.</div>
<div style="text-align: justify;">
se de momentos se tratase, este sería o primeiro e o ùltimo </div>
<div style="text-align: justify;">
dun outro inconmensurable e saboroso que disfruto cómoda na miña boca,</div>
<div style="text-align: justify;">
unha vez e só unha porque o bó non ten que repetirse,</div>
<div style="text-align: justify;">
conservándoo simplemente no maxín do que foi bo por bo e por único.</div>
Vanxehttp://www.blogger.com/profile/10684839228654584524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2076013631558402969.post-91665999361453489792015-02-05T14:51:00.002+01:002015-02-05T14:53:08.416+01:00de ratas presumidas<div style="text-align: justify;">
ratiña de noite, buscando un recuncho escuro no que metela pata,</div>
<div style="text-align: justify;">
pequechiña a ras de asfalto, paseando as rúas sen destino nomeado,</div>
<div style="text-align: justify;">
quen te ve de día, acochada de zapatos e de intencións mundanas, </div>
<div style="text-align: justify;">
das longas sombras bípedas que apenas saben mediar palabra, </div>
<div style="text-align: justify;">
camiñando entre as pedras, ó borde de calquer alcantarilla,</div>
<div style="text-align: justify;">
acicálaste presta, sen espello, porque te sabes ignorada,</div>
<div style="text-align: justify;">
mentras uns ollos ávidos da nocturna balada, </div>
<div style="text-align: justify;">
mírante con cariño porque non te coñecen de nada.</div>
<br />Vanxehttp://www.blogger.com/profile/10684839228654584524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2076013631558402969.post-13719741266823976572015-01-28T22:52:00.003+01:002015-01-29T21:15:18.208+01:00<div style="text-align: center;">
a caricatura máis fiel do corazón</div>
<div style="text-align: center;">
faise cando se aplasta cun golpe de zapato</div>
<div style="text-align: center;">
para logo volver a hinchalo cun bombín especial,</div>
<div style="text-align: center;">
deses que insuflan aire inerte, sen unha gota de vida;</div>
<div style="text-align: center;">
vale durante un tempo pero tarde ou cedo hai que utilizalo,</div>
<div style="text-align: center;">
mais vale telo a man polo tanto, para evitar accidentes inncesarios,</div>
<div style="text-align: center;">
tamén serve forralo con metal a proba de balas,</div>
<div style="text-align: center;">
ou poñerlle unha barandilla de seguridade para que ninguén o toque,</div>
<div style="text-align: center;">
facelo insensible a proba de aburrimento e desvaríos sentimentais,</div>
<div style="text-align: center;">
cubrilo, tamén, con goretex, ó que lle resvalen os romanticismos hipócritas</div>
<div style="text-align: center;">
e por suposto, vomitivos para certos estómagos sensibles;</div>
<div style="text-align: center;">
lembren señoras e señores, que o romanticismo e os seus románticos non alimentan, gracias a Deus! </div>
<div style="text-align: center;">
alimentádevos, mellor, ca realidade cruda ou pasada por auga,</div>
<div style="text-align: center;">
de panos quentes de vez en cando, pero tamén de verdades en salazón,</div>
<div style="text-align: center;">
das carcajadas fieles que suscitades e das que sodes capaces de provocar,</div>
<div style="text-align: center;">
de tódolos colores da alma, porque nunca é monocromática,</div>
<div style="text-align: center;">
da vida a enormes culleradas, e se desbordan mellor,</div>
<div style="text-align: center;">
porque todos necesitamos, algunha vez, levar un golpe no corazón para saber que segue vivo</div>
<div style="text-align: center;">
e que aínda nos podemos rir del. </div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<br />Vanxehttp://www.blogger.com/profile/10684839228654584524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2076013631558402969.post-64417985417541096192015-01-13T21:33:00.002+01:002015-01-13T21:36:08.905+01:00Es o son dunha gaita,<br />
o sorriso eterno da música,<br />
o incansable alento das noites de troula,<br />
un pasado que nunca morre,<br />
o presente que perdura<br />
e o futuro dos nosos corazóns,<br />
es pai da alegría e da femineidade,<br />
de tres corazóns que te queren<br />
e que quixeches sen condición,<br />
es esposo amado e amante,<br />
es a man que nunca se retira,<br />
es amizade imperturbable,<br />
lealtade, honra e bondade baixo morna pel,<br />
es a herdanza de tempos mellores,<br />
o compromiso da palabra inquebrantable,<br />
a promesa dun foi e dun será,<br />
somos, sobre todo, a mellor parte de ti,<br />
aspiramos a ser un anaco do teu corazón.
<br />
<blockquote>
</blockquote>
Ca música na alma alá onde estés, avó
Vanxehttp://www.blogger.com/profile/10684839228654584524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2076013631558402969.post-54963660599879575182015-01-09T20:20:00.000+01:002015-01-09T20:21:19.447+01:00YO, ESCLAVA
Soy esclava de mis pasiones, del placer de mi cuerpo y quizás del ajeno, del dolor, del que se sufre y del que se disfruta, de las mentiras que se sujetan a mi cuello y que sólo mi corazón elige creer, de la felicidad breve o a larga distancia, de las personas, de las palabras, de los momentos eternos y arrolladores siempre sujetos a las hojas de un libro, mi mejor amante.
Elijo mi esclavitud a un a riesgo de mi libertad, de la independencia de mi misma, soy yo, el peor amo de mi persona, de los impulsos de madrugada, los mismos que me subyugan, los mismos que me definen.
Sólo paseando sobre mis tacones, con mi rojo de labios en el bolso, mi negro eterno sobre la piel, que no sobre el corazón, mis ideas desacompasadas, extravagantes y en demasiadas ocasiones sin sentido, me siento enferma de vida, asolada por un estado febril de pasiones y onomatopeyas perversas que abrasan mi cuerpo y mis sentidos; sólo llena de mi, puedo ser mi mejor yo, para mi y para los que posean las agallas para no salir corriendo.
Vanxehttp://www.blogger.com/profile/10684839228654584524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2076013631558402969.post-25090843936253042052015-01-08T13:44:00.004+01:002015-03-28T19:19:06.335+01:00<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Lambo a culler con caramelo paseniño,<br />
non quero que remate esta sensación que tan hondamente me inculcou mamá,<br />
faime lembrar que non son tan vella;<br />
recupero sensacións antergas que a miña pel votaba de menos sen sabelo<br />
e derrétome de emoción tal coma o doce que a miña lingua desfruta en cada curva da culler;<br />
recórdame o placer de ser consciente de min,<br />
de ser maior para disfrutar cousas prohibidas para un corpo infantil.<br />
Ese sabor antigo bombardea os meus recordos e lémbrame o feliz que fun,<br />
canto quixen e canto me quixeron,<br />
qué longo e excitante foi o camiño ata aquí,<br />
e que tódalas horas do mundo foron vividas apuradas ata a última gota.<br />
Lenta e inexorablemente apuro o derradeiro anaco de caramelo,<br />
xiro a esquina das miñas cabilacións<br />
e deixo atrás a inquedanza gustosa do que non sabe que pasará mañán,<br />
relámome por última vez procurando reter entre os meus beizos ese doce que só será infinito no recordo, obligándolle a miña lingua a prometerme que voltaremos atoparnos neste mesmo pracer.<br />
Mañán serán outros os praceres,<br />
outras as horas por vivir,<br />
e eu seguirei apurándome para non perderme nada que me conmova o corazón.
Vanxehttp://www.blogger.com/profile/10684839228654584524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2076013631558402969.post-27272488616263711612014-09-28T22:02:00.003+01:002014-09-28T22:26:34.929+01:00Me duelen los tacones,
creo que tienen un bulto por donde se pisa o por donde giro la esquina,
mi rojo de labios me mira raro
y estoy segura de que mi rimmel me odia,
no sé si es porque no es suficientemente negro
o porque le jode que mis pestañas sean tan cortas,
intentaré satisfacer a mi ojo a través del espejo
a ver si les hace la pelota,
o iré a la farmacia y dejaré de comprarlos de oferta.
No sé si es la rebelión de mi ausente belleza
o simplemente que me hago vieja,
sólo sé que no soy una buena estratega y que estoy perdida,
como podré luchar contra las ofertas, las nuevas tendencias y mis tacones.
Pienso que hablaré de castración con mi zapatero,
olvidaré que el rojo me sienta bien
y dejaré que mis pestañas hagan desnudo integral,
no sé, lo mismo hasta me hago transparente por elección,
o quizás vuelva sobre mis pasos, me compre unos nuevos tacones,
más altos todavía...
vaya a la famarcia y queme esos rojos horribles,
le dea un ultimatum a mi rimmel amenazándolo
con dejar de tocar mis cortas pero hermosas pestañas,
mire en el espejo y decida que no hay nada malo en el.
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOE5Fl7I-oW5M7j3mK7MtuN_My0vuScTil1JkLdN60eVm_PCZ0t7yJM9y6KgQ8Fi_7Ruq52DfMCZMebzIndYzwGMymPoPM8ryt_-wdFTOvkvzWCvGzPPz9V2DUXLhPxbiqmglXAvPC_5Q/s1600/labios+rojos.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOE5Fl7I-oW5M7j3mK7MtuN_My0vuScTil1JkLdN60eVm_PCZ0t7yJM9y6KgQ8Fi_7Ruq52DfMCZMebzIndYzwGMymPoPM8ryt_-wdFTOvkvzWCvGzPPz9V2DUXLhPxbiqmglXAvPC_5Q/s320/labios+rojos.jpg" /></a></div>Vanxehttp://www.blogger.com/profile/10684839228654584524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2076013631558402969.post-89359725834776308052014-03-28T16:26:00.002+01:002014-03-30T10:57:30.389+01:00As voces rebulen ca súa pegada invisible
sen saber que todo se graba
cando se pisa o corazón,
susurran incoherencias
que crean camiños feitos a patadas,
rudas, sen vergonza,
que matan ós poucos o sentido da lóxica,
a quén lle fai falla?
se o final todo vai en dirección contraria,
non me pareceu ver
unha encosta ó cidadán no periódico de turno,
de se esta viga vai aquí ou alí,
de por qué a miña alma
se laia cada vez que a lastiman con indiferencia,
de se me parece ben
que insulten a miña intelixencia a diario,
non lle direi eu polo tanto
onde poden meter esa viga,
ou con que marca de tiritas
me curo do seu afilado proceder,
ou de por qué, maldita sexa!,
as plagas bíblicas non se poñen ó día,
campo de traballo non lles faltaría.
Abre a boca que eu che explicarei
que pastillas de cores te tes que tomar
non para sanar,
senon para deixar de ver, de oír e de sentir,
para aniquilarte de a pasiño
neste tránsito de mentireiros iluminados,
de vellonas de fábula,
de droga barata da peor calidade,
desa que nos inxectan e pola que,
obelliles, desquiciados de remate,
mendigamos en cada esquina da nosa vida,
convertíndoa en signo de identidade.
Televisión, radio, prensa de tódolos tipos e sabores,
suculentos manxares
para un padal entrenado pola ignorancia borrega.
A ver se reventades todos de tanta fartura!
E mentres nós a recoller os pedazos.
Vanxehttp://www.blogger.com/profile/10684839228654584524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2076013631558402969.post-71803259869620221692012-09-25T05:45:00.001+01:002012-09-25T05:54:10.057+01:00como es posible vivir en una pesadilla con reflejos escasos de felicidad?
un día tras otro esperando despertarte, deseando que tu vida sea un sueño del que quieres escapar, inventándote momentos felices, o rescatando pequeñas secuelas de alegría para convertirlas inocente o estupidamente en la vida que querrías pero que sólo está en tu mente, imaginándote que son más de las que son, convenciéndote de que por ellas merece la pena seguir con esa ilusión que sólo tu has creado para sobrevivir dentro de ese sueño que acabará cuando tu decidas despertar, sólo tú, sin mano salvadora, sin palabras que te hagan ver la luz en el momento más inesperado, sin momentos definitivos porque ya has tenido todos los del mundo y no lo han conseguido porque tú no los has dejado, sólo tu voz gritándote estúpida! al oído, gritándote ciega!
" Grita a tu corazón y no a tu cabeza porque él es el más estúpido"Vanxehttp://www.blogger.com/profile/10684839228654584524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2076013631558402969.post-26825034482104505032011-10-31T01:50:00.002+01:002011-10-31T01:59:51.046+01:00caminaba la música a traspiés por cualquier ciudad,<br />de la mano de cualquier canción en cualquier voz de una calle cualquiera,<br />alegraba los pasos diarios de cualquier viandante anónimo en un día cualquiera de cualquier semana.<br />en cualquier momento la torre su una voz llegó hasta el cielo de una falta de perfección porque nadie la necesitaba para hacer y perseguir la belleza de lo imperfecto.<br />y sonó en la nada en la que se pierde cualquier desconido que no tiene necesidad de encontrarse porque ya se conoce desde siempre, y caminó hasta que se cansó de aquel sonido,y se sentó mientras se tomaba su tiempo para crear otro que lo hiciese tan feliz como el anterior pero perfecto para aquel nuevo momento, más tarde sería otro y mañana y todos los días siguientes tendrían el adecuado, y la felicidad no lo abandonaría porque no dejaría de crear.Vanxehttp://www.blogger.com/profile/10684839228654584524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2076013631558402969.post-45559232087315751222011-10-31T00:27:00.003+01:002011-10-31T01:11:09.916+01:00PARA QUE CUNDAme quedé de pié mirando como caían las lágrimas del tiempo,<br />te quedaste seco ante las palabras que vorboteaban de aquella cascada gris<br />que contaba los minutos del pequeño hueco de mi espacio<br />sin comprender que sólo era mío y que no quería nin un segundo más del tuyo,<br />sin querer saber que nunca he sido ladrona de momentos ajenos<br />ni vividora de vivencias extrañas a las mías.<br />si algún día pruebo algo de tu plato será carne y no aire,<br />porque las ideas no alimentan, pero si lo que se puede coger con los dientes.<br />te desmenuzaré pedazo a pedazo, bien pequeños para saborearte mejor, <br />pero de a poco para no atragantarme con la densidad de tu sabor,<br />para no cansarme jamás, aprovechándote, aprovechandome de ti por los siglos de<br />los siglos amén o algo parecido.<br />siempre en mi y siempre tú, para no desconocernos con el paso del tiempo.Vanxehttp://www.blogger.com/profile/10684839228654584524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2076013631558402969.post-91517185457136686602011-10-07T09:41:00.001+01:002011-10-07T09:43:23.056+01:00Á MERDA...NUNCA CHOVE A GUSTO DE TODOS, NIN CHOVERÁVanxehttp://www.blogger.com/profile/10684839228654584524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2076013631558402969.post-30160206586594276552011-10-04T01:28:00.010+01:002011-10-04T02:02:11.627+01:00DESVARÍOS VARIOSpousada estou neste chan que non remata baixo os meus pés, este mesmo que non pode cós meus tacóns percorridas tantas horas da miña vida desgantando un piso de xadrez. <div>bébeda estou xa nunha esquina do meu camiño, esperando que me den as doce para tomar unha aspirina que todo o cure, aínda que só sexa ata mañá.</div><div>maréome nas noites de verán porque non me visita o sono, arrólome ós poucos, deixando o suco nun colchón cheo de pulgas carnívoras de vergonza.</div><div>prestádeme os vosos soños para pegalos e copialos xunto os meus, regaládeme momentos de alegría para gardalos na caixa da miña historia que agora está tan valdía, dádeme un empuxón cando me esqueza de camiñar hacia adiante, pegádeme no corazón cando esqueza que non tódolos humanos perden aceite polo burato do egoísmo, bérrame que non perda a esperanza cando caia e tarde en levantarme.</div><div>o doce amor non existe só o doce de leite e ata ese cansa en exceso, é unha máxima que algún día me tatuarei na memoria para sobrevivir. só intento lembrar que os filmes de princesas remataron fai tempo e que agora prefiro as películas de terror.</div><div>mátame cando esqueza que aínda podo elucubrar sen que me importe o que pensen do meu verbo escrito ou falado, tírame das orellas ben forte cando non diga palabras de tola alucinada, cando deixe de ser eu.</div><div><br /></div><div><br /></div>Vanxehttp://www.blogger.com/profile/10684839228654584524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2076013631558402969.post-88332241772494560262011-09-27T14:15:00.004+01:002011-09-27T14:29:49.873+01:00PALABRAS EN LA BARRIGAvolví sobre mis pasos y cada uno de ellos me dolía más que el anterior. recuerdo cuando no era así y lo echo de menos, me echo de menos, últimamente más que 'nunca jamás'. recuerdo cuando todo era más fácil porque yo lo hacía más fácil, era simple, simplemente desaparecía o me daba media vuelta hacia el lado contrario para no volver sobre ninguna palabra, cuando ninguna palabra valía. sólo quiero volver sobre mis pasos cuando sea necesario y poder reconocerme, y encontrar la verdadera cara que hasta no hace mucho residía en mi espejo.estoy en ello pero como duele!, tendré tiritas a mano para poder curarme por el camino y alcohol de noventa y seis para el vaso de chupito escondido en mi bolsillo.Vanxehttp://www.blogger.com/profile/10684839228654584524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2076013631558402969.post-30201624632294486732011-09-19T14:35:00.003+01:002011-09-20T01:02:33.572+01:00MEDOCaendo morrín ante os teus ollos de non tan neno despois de achegarme unha man que o orgullo nunca me deixou ver. Levantáronme a empuxóns os primeiros raios da mañá seguinte de non sei que día, nunha hora calquera e ti non estabas ahí para berrarme que se facía tarde para a miña vida.Seguín caendo logo do desaiuno e logo da comida e vislumbrei o chan xa cerca da cea pero ti seguías sen aparecer para lerme un conto no niño despois da caída. <div>Lástima dos heroes inexistentes á hora dos sustos, á hora das caídas, á hora dos medos de cada día.<br /><div><br /></div></div>Vanxehttp://www.blogger.com/profile/10684839228654584524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2076013631558402969.post-2522263892383446062011-08-31T00:32:00.005+01:002011-09-20T01:04:08.407+01:00sigo sentada mentras o mundo xira sen caerme por ninguna das súas esquinas, e mira que as busco por ver se por fin caio para voltar levantarme e comezar todo de novo, pero parecen todas elas cantos rodados que se me escorren a cada paso do camiño para gastarme unha broma pesada desas que preceden a días de morros e silencio finxido, que ironía!Vanxehttp://www.blogger.com/profile/10684839228654584524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2076013631558402969.post-1357834501678769282011-08-20T00:39:00.003+01:002011-08-20T00:46:10.931+01:00UN VISTO Y NO VISTOque rápido se pierden las palabras en el vaso cuando se apura el trago,<div>que rápido se hace el camino cuando no se quiere llegar a la meta, </div><div>que rápido gira el mundo cuando no hay mapa para recorrerlo,</div><div>que rápido se escurren las ideas por el sumidero de mi boca,</div><div>que rápido, vertiginoso y acelerado se hace todo cuando no se tiene nada que decir.</div>Vanxehttp://www.blogger.com/profile/10684839228654584524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2076013631558402969.post-51359608211501278542011-08-13T02:51:00.003+01:002011-08-13T03:10:31.415+01:00y que más?<div>qué más de todo para que no me aburra?</div><div>qué más habrá para que no me aburra?</div><div>de todo me aburro tarde o temprano,</div><div>todo me cansa con el paso de las horas,</div><div>paso a paso, minuto a minuto, siempre lo mismo,</div><div>del cansancio de mi, de los demás, del tiempo a su paso,</div><div>de las piedras grises de esta ciudad,</div><div>del cansancio de los siglos sobre ellas,</div><div>de no saber que vendrá, de mis ansias, </div><div>del por qué de mis kilos sobre mis tacones,</div><div>de qué significo bajo este negro,</div><div>de por qué peso tanto cuando duermen mis sueños</div><div>de por qué no se realizan sin moverme,</div><div>de por qué me quedo quieta cuando el resto se mueve,</div><div>de por qué sé que la cobardía no es moneda de cambio para mis huesos,</div><div>de por qué siempre me arrimo al sol que menos me calienta.</div><div>de por qué siempre me pregunto por qué.</div>Vanxehttp://www.blogger.com/profile/10684839228654584524noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2076013631558402969.post-17475441278414956422011-07-31T17:32:00.008+01:002011-07-31T17:55:04.558+01:00<div><span class="Apple-style-span" ><b>O REVERSO</b></span></div><div><br /></div>Non sei en qué momento me perdín,<div>non sei cantas veces repetín o mesmo bocado agre</div><div>para votalo fóra arrepentíndome segundos despois.</div><div>Non sei xa canto anhelo unhas mans con amor no meu corpo,</div><div>canto unha palabra de agarimo todolos días no meu oído,</div><div>unha oportunidade de que me posúan por completo,</div><div>de dar as miñas ideas, o meu sentimento, a min,</div><div>de recuperarme e ser eu para darme sen reservas,</div><div>para non ter medo a vivir en outro e a que vivan en min sen ter medo,</div><div>para non ter medo de atopar o que realmente necesito</div><div>por medo a non estar a altura, por medo a que non o estén.</div><div>Non podo evitar preguntarme que é o que quero</div><div>e se cando o atope será realmente o que necesito.</div><div><br /></div><div><br /></div><div><b><span class="Apple-style-span" >O INVERSO</span></b></div><div><br /></div><div>Quizais non sexa un alguén senón un algo o que me falta.</div><div>Quizas o saiba mañán, quizais nunca.</div><div>Quizais a resposta estea oculta tralo meu ánimo</div>Vanxehttp://www.blogger.com/profile/10684839228654584524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2076013631558402969.post-44894519835622456862011-07-30T17:06:00.004+01:002011-07-30T17:33:36.691+01:00Le pediré al Diablo que me aguante la cerveza cuando mis piernas no aguanten la vergüenza del alcohol, y si pesa demasiado la meteré en un vaso de tubo impregnado en besos para que la carga sea más dulce; aún así acuérdate de regañarme cuando abanee de felicidad etílica por si se da el caso de que la responsabilidad de mi pequeño cuerpo no fuese suficiente. Sólo mátame cuando deje de querer ser, de querer vivir, de querer querer, porque entonces el Infierno será poco para este pecado y Satán un angelillo flagelándome por no ser yo.Vanxehttp://www.blogger.com/profile/10684839228654584524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2076013631558402969.post-38858953473263326862011-06-13T22:08:00.004+01:002011-07-12T17:07:00.983+01:00de porque siempre llueve sobre mojadoresvalé en un charco desternillándome a cada paso del golpe,<br />en cada carcajada mil gotas de porques a ese dolor de culo,<br />me vieron y me vi, tirada en el medio de un paso de peatones de ninguna parte,<br />contando las líneas blancas de aquella cebra estática que sólo para aquel instante,<br />para mi, había cobrado vida para decirme que ser tan patosa era gracioso,<br />gracioso, y una carcajada irónica salió de los finos labios que mi madre había puesto en mi cara,<br />gracioso, pensé, gracias pensé, por tener aquellas comisuras que daban tanto de si a la risa,<br />me levanté, di un paso o dos, ya no sé, porque mis piernas son muy cortas sin tacones<br />para volver a caer encima del rosal de mi vecino mientras un gato desde su ventana<br />se relamía los bigotes al verme aplastar aquellas flores que le habían picado tanto<br />cazando ratones.<br />la lluvia cesó prometiendo lavarse en seco porque ya hacía siglos que estaba muy sucia y porque a mi no me gustaba que manchase mis camisetas blancas, esas que nunca me ponía porque deslucían mi sonrisa en los días oscuros, jurándome que si reía me regalaría un rato de sol,<br />y que le pediría un favor a la luna para que a esa hora de la tarde saliese para mi, gordita y redonda como a mi me gustaba para contarme un cuento de fantasmas a modo de chiste, sólo para mi.<br />sólo para mi, me reí para adentro porque la risa ya no hace eco y eso no tiene chiste en una habitación vacía, la misma en la que siempre me quedo para que la carcajada no se contagie, el estómago me lo pidió porque siempre se duele al reírme.Vanxehttp://www.blogger.com/profile/10684839228654584524noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2076013631558402969.post-84647719454913886482011-06-08T18:38:00.003+01:002011-06-08T18:43:15.804+01:00Una huida a tiempo es un bien para mañana,<div>pero y si los pies no te dejan correr?</div><div>y si los ojos ya no miran hacia atrás?</div><div>y si tu cuerpo no encuentra madriguera donde esconderse porque no existe?</div><div>y si en realidad ya no hay lugar al que huir porque estás donde y en quien quieres estar?</div><div>"Dame de esto y sólo me verás dormir" a pié de barra dijiste,</div><div>y si sólo quisiese darte de eso para verte siempre dormir en mi?</div><div>Quizás la huida esté cerca,</div><div>quizás la cobardía y el miedo a las heridas me empujen en mi camino,</div><div>"quizás" es seguro en este libro que escribo hace años,</div><div>pero si no fuese este el momento y esta la que soy ahora,</div><div>dejaría que escribieses todas las páginas en blanco que le quedan,</div><div>por eso huiré sin mirar atrás...quizás</div>Vanxehttp://www.blogger.com/profile/10684839228654584524noreply@blogger.com1