martes, 26 de octubre de 2010

Á FRESCA

Así nacín, cos primeiros ventos de outono disposto a levarme a tristura e os malos antollos.
Así ficarei, na esquina de calquer estante da memoria para recoller a basura do espíritu.

Una historia interminable

Siempre había sido un romántico así que se negó a quedarse sentado en aquel bar esperando a que ella apareciese. Cogió su guitarra y salió en su busca. No sabía su nombre ni dónde encontrarla, solo recordaba sus hermosos ojos y el embriagador perfume que la acompañaba impregnándolo todo la noche anterior. Comenzó a recorrer las calles, un paso tras otro, una hora tras otra, hasta que se reconoció perdido en el mar de asfalto de su ciudad, la misma que ahora se le presentaba desolada y solitaria sin ella, no sabía su nombre pero si que la echaba de menos sin conocerla. Vencido ante la idea estúpida que se le había ocurrido ya no recordaba hace cuanto tiempo en aquel bar decidió regresar al pequeño tugurio en el que vivía, por así decirlo, traspasado por la sensación de vacío que el recuerdo de aquella mujer había dejado. Desizo su camino, giró infinidad de esquinas, largas calles mojadas un instante antes, pasaban bajo sus pies, un paso... dos pasos... hasta que apunto de sacar el mundo con sus llaves colgando del bolsillo, su mirada reconoció unos ojos que ya pertenecían a su más hondo anhelo. No fue necesaria ni la más breve palabra, los dos sabían que habían compartido la misma búsqueda, las mismas calles, la misma necesidad que al fin los había puesto en el mismo camino.

Para ti, el final de mi camino

jueves, 30 de septiembre de 2010

De cómo se despide una ciudad

Cuando te vayas no te olvides de mis piedras,
del toque nostálgico de mis campanas,
del sonido eterno de la gaita,
de mis noches, de mis madrugadas,
de las vivencias en tu mirada,
de la lluvia con o sin paraguas,
de la que moja o de la que embriaga,
de todo lo que soñaste bajo mi cielo,
de todo lo que en mi echaste de menos de aquella tierra,
de todas las botellas en las que no coge el mar,
de 'Plata', por que es muy grande y está demasiado lejos,
de los que no te olvidarán,
de lo que bien que quedas en este cuadro,
de que resido ya en tu piel bronceada.
Cuando te vayas no te olvides de llevarme en tu mirada.

Para Claudia

sábado, 14 de agosto de 2010

SANTIAGO DE CARA



La religión hecha tiempo,

Agua, frío e inquietudes varias,

Un espíritu ligado a un paraguas,

Un color monocromático envuelto en melancolía,

El regalo de un dios pagano a un pueblo-mito o mitificado,

Un dolor de pies de varios siglos,

La peregrinación hacia la promesa de un fantasma,

Unas cenizas que no se ven,

La fe de un ciego que no quiere ver,

Camino de piedra asesino de tacones,

El alivio en la desesperación del descreído,

Bochorno en las noches de verano,

La tormenta de estío enjabonando culpas,

Escondite del diablo,

Columnas-bastón confidentes del alcohol,

Hogar de prostitutas verbales,

Mujeres que se venden a cambio de almas

Que llevarse a la boca del cielo,


Un no sé que de arrepentimiento en el último minuto,

Un giro a la izquierda o a la derecha,

La propietaria del salón de mi casa,

Nido de santos hombres que olvidaron rezar,

Un pecado hecho campanada,

El arrepentimiento que nunca se arrepintió,

La existencia más cómoda del mundo,

Ciudad-estado que quiso ser Atenas,

El inconformismo del ’68,

Estudiantes que supieron morder lenguas ajenas,

Padres extraditados del pueblo vecino,

Ilusiones que llegaron a un puerto sin mar,

La lluvia que moja pero no ahoga,

El sonido omnipresente de una gaita,

El baile infinito de las 0:00 a las 12,

Un punto sin ley que quisiera gobernar el mundo,

Una voz que habla por las estrellas,

Una concha internacionalizada a la fuerza,

Un tú y otro sin rumbo fijo,

Un ‘qué más da el camino’,

El grito de una torre cansada de tocar,

Las historias que solo conoce el ciudadano,

Escuela de músicos, pintores y artistas varios,

Sacristía de secretos bajo llave,

Una llave sin cerradura,

La parranda más larga del mundo,

Lugar de encuentro del que se olvida del tiempo,

Cloaca de cotilleos y cotillonas,

Estudios antiguos que solo a los curas obligan,

Golosina de modernidad deudora de la vejez,

Poema libre que solo cambia de forma,

Contenido que solo cambia con el escritor,


Cementerio secular de vidas pasadas,

Un réquiem y una lágrima de luto por lo que acaba,

Una moneda oxidada en el fondo de la fuente,

Un anuncio publicitario con ánimo de inmortal,

La inmortalidad sostenida que sólo posee la piedra,

Un bálsamo para el alma cansada,

Enjambre malsano de los herederos del humo,

Una pandilla de charlatanes y vagos de la curia romana,

Legión de bares y satanases,

Caja de disculpas que nunca se pagan,

Archivo de promesas que nunca llegan a nada.

Por Hiseu D'Artous

viernes, 13 de agosto de 2010

tengo miedos en los ojos
descarrilando por las vías de mi lacrimal
en forma de lágrima parduzca y entrecortada.
sale humo de mis pequeñas orejas
a la espera de que los que están lejos
deduzcan el estado de ánimo de este tren.
llega con un poco de retraso
porque en la estación no lo espera nadie y
qué mas da!, no habrá viajeros que recoger, nunca más,
el revisor late despacio chequeando
cualquier fallo en el mecanismo, ya viejo y gastado
del corazón de la potente máquina
cada vez más negra y dura que al comienzo, cuando inició su camino.
'No hay billetes!' te dige, 'tendrás que esperar al próximo',
'ya no se vende destino a ninguna parte',
seguirás con tu nostálgica cadencia, entrañable y constante,
hasta ir apagándote de a poquito con los rieles puestos,
como los legendarios de la historia,
esa de la que en breve formarás parte.
y si lloras hazlo con cuidado,
que aún ayer te han pintado de tristeza.

jueves, 12 de agosto de 2010

XOGANDO Ó AFORCADO

Ves aquela forca alá no fondo, colgando da miña vergonza lonxana?
estame agardando fai moito tempo como saudándome coa mirada.
Pendureina ahí, por seacaso, algunha vez a necesitaba,
e imos tirando, por certo, pero a cada paso de máis mala gana.
Berroume, o outro día, que por que non a limpaba,
que máis quere, pregunto, pois xa a súa cor é apagada
e a fin para a que serve nunca implicou limpala,
soberbia se muda por estar ahí pendurada
e non sei canto tempo dure sen darlle o seu corpo algunha traza.
Fixacheste que me fita de día en día, de semana en semana?
Creo que me está gustando ter unha corda namorada,
e se é certo que o amor sabe de sentimento e mais nada,
pronto irei de viaxe para ir visitala,
só agardo que no noso contrato inclúan as vacacións pagadas,
por que esta clase de aventura non está ben remunerada.
Antonte na penumbra afirmou que me quería,
asi que terei o pescozo presto para a nosa travesía.

martes, 10 de agosto de 2010

UN REGALO DE CUMPLEAÑOS

Porque el norte no existe si tú no estás,
porque tú eres mis cuatro puntos cardinales,
el mapa en el que nunca me pierdo,
mi amigo, mi contrapunto, mi hermano,
lo mejor y lo más valioso de mi mundo,
la cordura en mi locura permanente,
lo mejor de mi que quiero darte,
la mejor obra de mi padre y de mi madre,
el pequeño que siempre irá de mi mano
a pesar de que transcurran siglos enteros,
el niño que no se hace mayor en mi corazón,
mi orgullo y mi bendición.

A Daniel, porque se merece todas las felicidades del mundo y más

A PUNTO DE RIMA


estaba demasiado agusto,
agardaba case calquera cousa menos ese adesgusto,
esbaráchelo apenas sen querer por entre os beizos
así de paseniño como cando o traxe se quita o buzo.
o egoismo foi o meu 'petrucio',
se ti non es capaz eu fareino con sumo gusto,
xa chega co meu posible dano,
pero o teu sería inxusto.
plantareime enteira de busto
pequeno pero ben chusco,
e deixarei de facer todo o que non é xusto.
sen embargo, aquí estarei para ti,
restándolle á miña vida momentos convulsos,
para que o resto dela siga o seu curso.

jueves, 29 de julio de 2010

MI CANCIÓN

Me hallé como aquella guitarra en aquel lejano concierto,
tocada por un artífice más de mi mundo,
compositor frustrado en la pieza de mi vida.
Aquella melodía que él intentaba hacer sonar
comenzaba como acaban todas las otras,
con una breve pero intensa apoteosis
para más tarde insospechadamente decaer
en un remanso monótono de notas.
Si quizás la decepción no recayó sobre el instrumento,
si se produjo un leve pero progresivo distanciamiento del músico,
o de su música, quien sabe.
Siempre le había gustado que la tocase lenta y cariñosamente,
cuidando cada cuerda de su esbelto cuerpo,
mimándola cada noche,
apartándola de cualquier telaraña nocturna
o murciélago imaginario,
oh, repugnante monotonía! por qué has tocado estas cuerdas.

lunes, 19 de julio de 2010

Al final miró atrás para alejarse de golpe hacia adelante,
qué protagonista más cobarde, qué corto el cuento y qué largas las palabras

sábado, 17 de julio de 2010

AUGURIOS


Hubiese querido saberlo antes, me hubiese gustado que alguien me explicase que iba a ser así, pero nadie lo hizo, me dediqué a repugnar la conducta del que tenía más cerca sin saber que tiempo después yo habría de convertirme en lo mismo para luego repugnarme junto con mis actos, todos ellos contaminados por mi persona de forma irremediable por lo visto; lo intenté, aunque ciertamente no con demasiado ánimo, y como era de esperar esos pequeños esfuerzos sin tesón, lejos de dar su fruto, ocasionaron mayores destrozos y aún me odié más, mas no sin el cierto regusto del egoísmo que produce la satisfacción de los bajos instintos.

Tendrías que haberme advertido de mi misma, tendrías que haberme protegido de la borágine de mi condicción oscura y frágil ante el pecado. No pretendo culparte de algo de lo que yo misma decidí impregnarme hace tiempo, porque al fin y al cabo los pecados del padre no tienen porque ser la herencia del hijo pero bien es cierto que yo la acepté con gusto, acción por la que algún día recibiré mi justa recompensa, menuda sangría entonces... pero por más que lo desee la sangre no será unicamente mía, he ahí la factura que irremediablemente acompaña al egoísmo!
Los dos nos encontraremos en el infierno, quien sabe cual será el nivel, aunque no dudes que compartiremos castigo por nuestra semejante condicción; ¿crees que nos preguntaremos mientras ardemos en el fuego eterno de nuestro pecado si en algún momento mereció la pena?; yo puedo contestarte ahora: "siempre y sin mirar atrás", y que venga el fuego y me condene pues hace tiempo que se me ha reservado.

viernes, 2 de julio de 2010

CONTIGO SEN MIN

Viches morrer a miña conciencia dende o teu vaso; ben sabes que nunca che votaría a culpa pero aquel día precipitámonos ambos por aquel sumidoiro, lembras? Aquel billete sen retorno saíunos demasiado caro.

Adicácheste a subir ata a miña cabeza xa bastante doida de por si, berrándome ata a saciedade da noite que naquel micromundo noso non existía o arrepentimento e mentíches!, o triste deste conto sen perdices que levarse á boca é que eu me deixei gustosa.

E agora qué?

Ti seguirás na túa botella abxecta observándome e eu, tan pobre de espíritu como o nome que te envolve, deixareime namorar, unha, dúas e mil veces máis.

miércoles, 30 de junio de 2010

Porque alí estiveches cando a derradeira lúa do mes encumiou o ceo e sen escrúpulo algún, berrácheslle o fermosa que estaba con aquel colar de estrelas ó redor do pescozo. Ruborizouse toda mentras Febo se escondía tras ela cheo de ciumes unha hora antes do acostumado;
intentaches darlle caza cunha rede demasiado pequena e rompeu xunto coas túas esperanzas de furtivo apixonado, esquencendo que un querer tan alto non se engaiola en casa de ferro.

viernes, 5 de marzo de 2010

Estrañeite pouco
pero o suficiente para votarte de menos
e sorprenderme agardándote,
nunca chegaches,
nunca chegarías votándote en falta.
Es a presencia foránea de calquer hora,
en punto para que nunca sexa tarde,
a tapa desexada da miña copa,
o alcool tardío que nunca sobra,
o debuxo animado tenro e agarimoso de calquer tarde,
o extraño que agora voto en falta.

jueves, 4 de marzo de 2010


y cambié al borde del último minuto
porque la mano insatisfecha de mi instinto
me empujaba para no dar marcha atrás,
y cambió la idea de mi persona
porque ese yo ya no me pertenecía,
porque era dueño el desenfreno,
porque estubo ávido de experiencias que no creía las mías
y porque luego resultaron mas mías que nadie,
y el cambio fue brutalmente sucedido
por la satisfacción que inyecta lo mal hecho
por malo a la conciencia y bueno para los sentidos,
y cambio sin querer por esta conducta repulsiva
y cambio queriendo por ser querida y anhelada.
y es mi estómago quien cambia con la repulsa
y son los ojos que no veo los escrutadores de lo
más interno por ser mío, del hecho absurdo de este nuevo viaje.
morí haciéndolo para renacer luego en el caldo de cultivo
del arrepentimiento y el regocijo, en la indecisión de esta nueva congetura,
salvaje a mis sentidos, arrolladora de mi canon, de la certeza de lo absurdo,
de esta yo, redescubierta en la repulsa y la excitación de lo extraño.

martes, 23 de febrero de 2010

UN ADEUS E UN NEGRO NO CORAZÓN

Amizades vendidas a un alto interese
recompensado con verbas vacías
de agarimo e pudor persoal,
unha bágoa aderezando o proceso
e a falla de crédito dun vello coñecido de novo.
Dous minutos de desapego verbal
e todos os do mundo para a desconfianza.
Morrín un segundo contigo,
morriches eternamente no meu haber persoal,
aquel que te agarimou durante moito rato,
ese mesmo que hoxe te esquence por falla de pago.
Un adeus e ata sempre
vacío de compromiso para mañá.