Fechaduras rotas por equivocación,
medo a roubos furtivos con sentimento
pola verba extraña dun coñecido,
un vaso de auga no que afogar de sede
logo de séculos de minutos escuros
acompasados da sobriedade
dunha noite de música estridente.
Un can Cerbeiro atropelando a porta de entrada do sendeiro do frío,
mentras os primeiros autobuses do desexo agardan pasaxeiros,
unha caída seguida por mil pasos
cara a loucura lúcida dunha vida que esperta cara outra,
calcetíns de tomates con vocación de podólogos,
extrañados de terse coñecido.
Un golpe de sorte trala derradeira esquina
agardando unhas letras no seu nome,
dúas letras negras e escarlatas que choran
por non ser escritas na oda á memoria,
un espello sen reflexo e sen ninguén en quen mirarse,
o corredor onde habita sen pegadas que limpar
e sen zapatos cós que berrar.
Un poema con antollo de ser canción
e ningún acorde perto do corazón.