Morrer como morren os ventos no último eido

para resurxir no derradeiro alento da morte,

morrer guindada a carón da esperanza de respirar

ficando no fondo cás kenyas

á espera dunha man que nunca chega,

resolvo tirar por min.

Achaqueime nos tempos da peste

cás bubas a supurar de todo, da cor da merda,

voltei morrer porque nada me mata senón eu mesma,

berrei para ninguén e lembrei que os leóns non choran,

contei ata cen voltando sobre cada pegada,

as cancións tristes so se cantan en Hill Street

e a cada minuto en calquera parte na que non quixera estar.