Chámame 'sola', respírame paseniño por medo á fraxilidade. Fálame entre susurros porque deixei de oír notas altas por un accidente de amor, tócame con guantes de látex para non luxarte cos meus malos pensamentos. Nada especial por fóra e recheo de galleta resesa no interior, a dozura do meu sabor foi pasando ós poucos, caducando coa decadencia dos malos momentos.
Son 'sola', sempre fun 'sola', etiqueta bravía como a miña condizón. Era de pel, de oso e varios corazóns, dous ollos fermosos que o pescudaban todo, que me vían a min, un sorriso con moitos dentes para verme a miúdo; era rosa por dentro e negra por fóra, era mestura de zucre e sal, xantar opulento dos días de festa, era as candeas dun aniversario continuo, unha Alicia sen tempo nin reloxo que inquerir.
Era 'sola' pero comigo. Nesta hora na que me perdo, no anterior minuto que non podo recuperar, perdinos e perdéronme toda, non escoito berros que me amosen o camiño de volta, nin fermosas zapatillas vermellas coas que voltar a casa.

ANIMAIS NOCTURNOS

A noite non se come, succiónase... ata a derradeira pinga de sangue mellorada por destilación.

Na contra que coas persoas descoñecidas dun segundo, disecciónanse e disecciónaste, para recoñercerte recoñecido, agardando mastigar algo mellor que o anterior... lástima!, todo se bebe... Os buracos da noite nunca se enchen. nunca se colman, enchémolos de alcool e fume e palabras podres. Os buratos da noite son feridas de vida, entón un pregúntase por que non foi ferido moito antes; por que ninguén lle ensinou a fumar e a alcoolizarse moito antes, moitas vidas antes.

Ameras no borde dunha copa e pregúntaste a que hora e en que momento quedaches só. Saíches pensando unha noite heróica e atopaches un nome de soidade, que non lembras polas copas, como aconteceu.

Eran as once e quedaches onde sempre, cós de sempre, que non por ser habituais obrigan á monotonía. Babexaches e babexaron pensándote; serpenteaches a ritmo de fume, alcool e música indecible. Lembraches tempos mellores e desexaches outras rutas con rostos e verbas diferentes ás xa saboreadas. Miráronte ollos acusadores agardando a saída cara un horario pactado entre catro paredes repasadas ata a saciedade cal catecismo de domingo, pero a pesar de todo fuches feliz porque sen días amargos non existen boas copas.

A gloria dos caídos no fragor da batalla nocturna, encóirase cos primeiros raios do día ou da lúa seguinte, non se sabe ben. Acontece que chegado o crepúsculo das vaidades, semellamos lobishomes de proceso invertido, nos que a verdadeira cara é o animal que levamos dentro, só visible co influxo da noite, con ou sen lúa. O espellismo do normal, da apariencia, comeza só cando os raios enganan e confunden á fera, deixamos entón de ser nós, mutando en outros que non podemos ou non queremos deixar de ser, eiquí o misterio da dobre personalidade da nosa especie.

O día é unha reflexión do que podes pero non queres, a noite, para facer o que queres pero non debes. Na escuridade agóchanse os que nos miran, os que xulgan e os que non teñen vontade por cobardía, de vivir sen vivir dos demais; esas alimañas que xermolan baixo os raios de Febo, morren ós poucos con pequenos actos de liberdade e espontaneidade alleos.

Bebede, fumade, bicádevos en exceso, condimentádevos cás pequenas cousas e que morra a intolerancia hipócrita. Ivernade o día, vivide a noite, demostrade que o fin non todolos gatos son parvos.

"Para todos os que se degoiran buscando novas rutas nocturnas e fican onde sempre porque o coñecido é mellor"

JAZZ BAR I

Unha voz rota ao fondo da barra,
un piano no centro da estancia
chorando notas que quixeran ser jazz,
lástima da falla de tempo e de reloxo para contalo.
A saia vermella arrimándose
os pregues cheos de paixóns nocturnas,
a chave no peto sen porta que abrir
e sen pasos prestos para chegar a casa,
os rulos dunha solteirona,
o rouge vermello sen face nen anos,
saloucos no solpor de domingo,
a vida sen horas doces que levar á boca,
unha boca sen sede de outra.

Marcela seguíu apoiada de cóbados na barra de calquera bar, exibindo os sinuosos muslos que só a fina saia permitía imaxinar. Os pensamentos queimaban os seus mouros cabelos rizosos á mantenta; votaba de menos unha orella ou dúas, segundo o portador se prestase, cobizaba a ese alguén descoñecido que nunca chegou.
Aquel ron rematouse só, como os tres seguintes, Marcela non estaba en si, votábase de menos.
A voz rota do fondo da barra, o piano e as candeas, fundíronse nas mesas a ritmo da derradeira melodía ca que o improvisado jazzman daquela hora rasgaba o ambiente dulzón, un conglomerado de bafos apaixonados de fume de cigarro ou puro, segundo a cavidade dos petos ou da sorte vital de cada cliente.
Marcela, con ese nome que ben puidera ser de tango, resolveu seguir cos seus pensamentos, soa, na penumbra embriagadora do local.

Saia rumbosa das doce ás catro:
planchada de doce a unha,
manchada da unha ata seguinte colada,
de líquidos varios, propios da nocturnidade,
escondéndose con aleivosía
tras accións lícitas, agardadas e apenas confesadas
tras os primeiros raios do día;
café, quizais tostadas
e a volta ó esquecemento do asfalto.

DO QUE NON EXISTE

Encheu o peto con aquelas ideas e deixou de bailar. O seu tacto non era o de outrora, a súa pel enrugada berrou para fóra porque aínda estaba todo por intentar, porque se fose esa outra hora, outro o corpo e outras as mans, o seu ollo vería diferente, as palabras mudarían de voz e aquela música valdía de recordos e de son recuaría ó grao de nota para facerlle cóxegas ó xenio do autor.

Porque na dimensión desta idea, a caipirinha quere ser galega, o tekila é unha comida sen sal e estas letras teñen banda sonora; non existen as clases particulares de Moral, porque a imposición non funciona nen antes nen agora. Onde segue chovendo como variable inmutable porque existen os paraugas para resgardarte se che prace.

Sete ostias de sotaque para voltar á realidade; montou nun taxi de conversa pechada, do tempo e máis nada. Foi un soño de verdade, anque aquí tamén chove de forma invariable, teñas ou non inpermeable, unha idea nada da utopía ou viceversa, non se sabe, retazos cosidos a punto de galiña e sen base, pero o fin, nada muda se non se porfía.

"El olvido es la muerte

matar olvidando

y morir cuando te olvidan",

poco a poco te vas perdiendo

con las pequeñas astillas de los recuerdos,

si no te recuerdan te pierdes

en la memoria, en el sentimiento,

te pierden despacio, conscientemente

o con el sin querer de lo repentino,

de lo que viene de pronto pero de puntillas,

dejando las pisadas que sólo borran los elementos

y al fin tú, el protagonista que precipita la nada del recuerdo.

La memoria es un redoble de timbales

que cuando menos te lo esperas deja de sonar.

Canciones sin letra,

con una música imperceptible

que se pierde en la distancia,

poco a poco, como un fino hilo de voz

que se agarra a cualquier esquina

con las zarpas largas de las vidas absolutas,

negándose a desaparecer en la oscuridad del olvido.

Para ti que formas parte de min, a pesar de que esbarei da túa memoria

Un ollo de vidro requente polo sol de Maio albisca un trebón inminente da cabeza para abaixo, mentras un terremoto con epicentro no corazón supera cinco na escala de Righter. Estala o pánico dentro das veas e a sangue corre sen dirección certa, a rúa "do Corazón" quedou desfeita logo de tanta sacudida.

Esperanza percorre as vivendas baldeiras de moradores, sen ningún recuncho no que poder acocharse e aniñar un tempo mentras a choiva cesa. Non quedan verbas sanadoras para ela, coméronas as alimañas que engordan cada hora buscando comida pola estrada que leva a "Desesperación", cidade sen saída.

Esperanza canta ao medo con dúas patas, que sempre corre máis ca ela, para que deixe de arrastrarse trala súa pegada:

Cristal do meu ollo

arreda de min os malos antollos,

sen alma, sen veas na sangue,

sen bágoas, e sen bo tempo que acompañe,

esquencédevos de min, dores salvaxes.

Sen mirada coa que mirar,
sen verbas coas que falar

e rara vez alguén para escoitar;

sen corpo que posuír,

o esquelete fai tempo que non me pertence,

son osos de outro, membros dun extraño,

pensamentos e ideas dun descoñecido

que onte timbrou a porta para roubarme o alivio.

Bailade, cantade, embriagade os noxos

con alcool e outros antoxos

porque eu no son eu, nen vós sodes os de onte,

cando nos atopemos, atrás quedarán as nosas voces.

Esperanza seguíu correndo durante a treboada eterna, o ollo era o seu, a choiva só a mollaba por dentro, as vivendas estaban baldeiras porque ninguén máis habitaba a súa cidade e o medo andaba solto por ela.

Luces e tolemias

As estrelas son os homes que morren encolerizados na batalla. Como castigo están condenados a escintilar eternamente no firmamento sen poder chegar ó ceo ata que chegue o momento no que se cansan de brilar e desaparecen.

As luces de neón son os cobardes que viron frustrado o seu soño de gloria, alumean noites de bastos, alentos infestos con verbas dunhas horas, suicidas que non saben como afogar nun vaso, sorrisos efémeros nados doxe e aniquilados co primeiro raio matutino doutra xornada aburrida. Se hai sorte quizais chova.

A bombilla, cú de abelaíña enchufado á corrente, unha xaula incolora onde a maior idea foi presa, a electricidade, e ela pesarosa, porque nunca ten tempo de fitarse ao espello a acicalarse para o interruptor de turno. Estourará cando estea o suficientemente queimada porque a súa curta vida foi demasiado monótona.

O lume quixo saber a outra noite por que vivir doía tanto, por que sendo tan fermoso ninguén podía tocalo para sentir que tamén tiña corazón; quixo saber por que sendo tan vello nunca tivera aniversario, nin tarta, nin velas que puidesen traballar sen el, quixo saber por que a xente levaba unha pequena parte súa no peto, co grande que podía ser, por que antes eran mistos e agora isqueiros, por que se empeñaran en desprazalo da cociña...

É bo saber que as cousas tamén teñen problemas existenciais.