ANIMAIS NOCTURNOS

A noite non se come, succiónase... ata a derradeira pinga de sangue mellorada por destilación.

Na contra que coas persoas descoñecidas dun segundo, disecciónanse e disecciónaste, para recoñercerte recoñecido, agardando mastigar algo mellor que o anterior... lástima!, todo se bebe... Os buracos da noite nunca se enchen. nunca se colman, enchémolos de alcool e fume e palabras podres. Os buratos da noite son feridas de vida, entón un pregúntase por que non foi ferido moito antes; por que ninguén lle ensinou a fumar e a alcoolizarse moito antes, moitas vidas antes.

Ameras no borde dunha copa e pregúntaste a que hora e en que momento quedaches só. Saíches pensando unha noite heróica e atopaches un nome de soidade, que non lembras polas copas, como aconteceu.

Eran as once e quedaches onde sempre, cós de sempre, que non por ser habituais obrigan á monotonía. Babexaches e babexaron pensándote; serpenteaches a ritmo de fume, alcool e música indecible. Lembraches tempos mellores e desexaches outras rutas con rostos e verbas diferentes ás xa saboreadas. Miráronte ollos acusadores agardando a saída cara un horario pactado entre catro paredes repasadas ata a saciedade cal catecismo de domingo, pero a pesar de todo fuches feliz porque sen días amargos non existen boas copas.

A gloria dos caídos no fragor da batalla nocturna, encóirase cos primeiros raios do día ou da lúa seguinte, non se sabe ben. Acontece que chegado o crepúsculo das vaidades, semellamos lobishomes de proceso invertido, nos que a verdadeira cara é o animal que levamos dentro, só visible co influxo da noite, con ou sen lúa. O espellismo do normal, da apariencia, comeza só cando os raios enganan e confunden á fera, deixamos entón de ser nós, mutando en outros que non podemos ou non queremos deixar de ser, eiquí o misterio da dobre personalidade da nosa especie.

O día é unha reflexión do que podes pero non queres, a noite, para facer o que queres pero non debes. Na escuridade agóchanse os que nos miran, os que xulgan e os que non teñen vontade por cobardía, de vivir sen vivir dos demais; esas alimañas que xermolan baixo os raios de Febo, morren ós poucos con pequenos actos de liberdade e espontaneidade alleos.

Bebede, fumade, bicádevos en exceso, condimentádevos cás pequenas cousas e que morra a intolerancia hipócrita. Ivernade o día, vivide a noite, demostrade que o fin non todolos gatos son parvos.

"Para todos os que se degoiran buscando novas rutas nocturnas e fican onde sempre porque o coñecido é mellor"