Un ollo de vidro requente polo sol de Maio albisca un trebón inminente da cabeza para abaixo, mentras un terremoto con epicentro no corazón supera cinco na escala de Righter. Estala o pánico dentro das veas e a sangue corre sen dirección certa, a rúa "do Corazón" quedou desfeita logo de tanta sacudida.

Esperanza percorre as vivendas baldeiras de moradores, sen ningún recuncho no que poder acocharse e aniñar un tempo mentras a choiva cesa. Non quedan verbas sanadoras para ela, coméronas as alimañas que engordan cada hora buscando comida pola estrada que leva a "Desesperación", cidade sen saída.

Esperanza canta ao medo con dúas patas, que sempre corre máis ca ela, para que deixe de arrastrarse trala súa pegada:

Cristal do meu ollo

arreda de min os malos antollos,

sen alma, sen veas na sangue,

sen bágoas, e sen bo tempo que acompañe,

esquencédevos de min, dores salvaxes.

Sen mirada coa que mirar,
sen verbas coas que falar

e rara vez alguén para escoitar;

sen corpo que posuír,

o esquelete fai tempo que non me pertence,

son osos de outro, membros dun extraño,

pensamentos e ideas dun descoñecido

que onte timbrou a porta para roubarme o alivio.

Bailade, cantade, embriagade os noxos

con alcool e outros antoxos

porque eu no son eu, nen vós sodes os de onte,

cando nos atopemos, atrás quedarán as nosas voces.

Esperanza seguíu correndo durante a treboada eterna, o ollo era o seu, a choiva só a mollaba por dentro, as vivendas estaban baldeiras porque ninguén máis habitaba a súa cidade e o medo andaba solto por ela.