JAZZ BAR I

Unha voz rota ao fondo da barra,
un piano no centro da estancia
chorando notas que quixeran ser jazz,
lástima da falla de tempo e de reloxo para contalo.
A saia vermella arrimándose
os pregues cheos de paixóns nocturnas,
a chave no peto sen porta que abrir
e sen pasos prestos para chegar a casa,
os rulos dunha solteirona,
o rouge vermello sen face nen anos,
saloucos no solpor de domingo,
a vida sen horas doces que levar á boca,
unha boca sen sede de outra.

Marcela seguíu apoiada de cóbados na barra de calquera bar, exibindo os sinuosos muslos que só a fina saia permitía imaxinar. Os pensamentos queimaban os seus mouros cabelos rizosos á mantenta; votaba de menos unha orella ou dúas, segundo o portador se prestase, cobizaba a ese alguén descoñecido que nunca chegou.
Aquel ron rematouse só, como os tres seguintes, Marcela non estaba en si, votábase de menos.
A voz rota do fondo da barra, o piano e as candeas, fundíronse nas mesas a ritmo da derradeira melodía ca que o improvisado jazzman daquela hora rasgaba o ambiente dulzón, un conglomerado de bafos apaixonados de fume de cigarro ou puro, segundo a cavidade dos petos ou da sorte vital de cada cliente.
Marcela, con ese nome que ben puidera ser de tango, resolveu seguir cos seus pensamentos, soa, na penumbra embriagadora do local.

Saia rumbosa das doce ás catro:
planchada de doce a unha,
manchada da unha ata seguinte colada,
de líquidos varios, propios da nocturnidade,
escondéndose con aleivosía
tras accións lícitas, agardadas e apenas confesadas
tras os primeiros raios do día;
café, quizais tostadas
e a volta ó esquecemento do asfalto.