Lambo a culler con caramelo paseniño,
non quero que remate esta sensación que tan hondamente me inculcou mamá,
faime lembrar que non son tan vella;
recupero sensacións antergas que a miña pel votaba de menos sen sabelo
e derrétome de emoción tal coma o doce que a miña lingua desfruta en cada curva da culler;
recórdame o placer de ser consciente de min,
de ser maior para disfrutar cousas prohibidas para un corpo infantil.
Ese sabor antigo bombardea os meus recordos e lémbrame o feliz que fun,
canto quixen e canto me quixeron,
qué longo e excitante foi o camiño ata aquí,
e que tódalas horas do mundo foron vividas apuradas ata a última gota.
Lenta e inexorablemente apuro o derradeiro anaco de caramelo,
xiro a esquina das miñas cabilacións
e deixo atrás a inquedanza gustosa do que non sabe que pasará mañán,
relámome por última vez procurando reter entre os meus beizos ese doce que só será infinito no recordo, obligándolle a miña lingua a prometerme que voltaremos atoparnos neste mesmo pracer.
Mañán serán outros os praceres,
outras as horas por vivir,
e eu seguirei apurándome para non perderme nada que me conmova o corazón.