sigo sentada mentras o mundo xira sen caerme por ninguna das súas esquinas, e mira que as busco por ver se por fin caio para voltar levantarme e comezar todo de novo, pero parecen todas elas cantos rodados que se me escorren a cada paso do camiño para gastarme unha broma pesada desas que preceden a días de morros e silencio finxido, que ironía!