de ratas presumidas

ratiña de noite, buscando un recuncho escuro no que metela pata,

pequechiña a ras de asfalto, paseando as rúas sen destino nomeado,

quen te ve de día, acochada de zapatos e de intencións mundanas, 

das longas sombras bípedas que apenas saben mediar palabra,

camiñando entre as pedras, ó borde de calquer alcantarilla,

acicálaste presta, sen espello, porque te sabes ignorada,

mentras uns ollos ávidos da nocturna balada, 

mírante con cariño porque non te coñecen de nada.