lunes, 20 de julio de 2009

EL MUNDO CON EL DERECHO TORCIDO

la vergüenza de un espejo,
un no quiero porque no me dejan,
una huída hacia el abismo sin freno de mano que llevarse a la boca,
dos pájaros picoteándose porque se quieren con dos huevos y medio de por medio,
la sombra de ella escapándose de su cuerpo por temor a que la manchen,
todas las campanas del mundo mudas por vacaciones,
las góndolas de Venecia en huelga por falta de carreteras,
una vida mía por unas horas de la tuya,
el sol llorando porque quiere un fondo gris,
las nubes muertas de risa porque los astros enloquecen,
mi conmigo, todos con los demás y nadie echándose de menos,
ahora que has llegado, un zapato por sombrero y la lucidez a cada paso,
una vuelta al mundo y un tercer ojo para verla crecer,
un aura que no se multiplica si no se alimenta al cubo de cualquier viandante,
la mía, la tuya, la de ellos, la de los conocidos y la de los que quedan por conocer,
el espejo con vergüenza de su reflejo pero feliz porque tiene zapatos para tapar su falta de cabeza.

jueves, 16 de julio de 2009


Morrer como morren os ventos no último eido
para resurxir no derradeiro alento da morte,
morrer guindada a carón da esperanza de respirar
ficando no fondo cás kenyas
á espera dunha man que nunca chega,
resolvo tirar por min.
Achaqueime nos tempos da peste
cás bubas a supurar de todo, da cor da merda,
voltei morrer porque nada me mata senón eu mesma,
berrei para ninguén e lembrei que os leóns non choran,
contei ata cen voltando sobre cada pegada,
as cancións tristes so se cantan en Hill Street
e a cada minuto en calquera parte na que non quixera estar.