DO QUE NON EXISTE

Encheu o peto con aquelas ideas e deixou de bailar. O seu tacto non era o de outrora, a súa pel enrugada berrou para fóra porque aínda estaba todo por intentar, porque se fose esa outra hora, outro o corpo e outras as mans, o seu ollo vería diferente, as palabras mudarían de voz e aquela música valdía de recordos e de son recuaría ó grao de nota para facerlle cóxegas ó xenio do autor.

Porque na dimensión desta idea, a caipirinha quere ser galega, o tekila é unha comida sen sal e estas letras teñen banda sonora; non existen as clases particulares de Moral, porque a imposición non funciona nen antes nen agora. Onde segue chovendo como variable inmutable porque existen os paraugas para resgardarte se che prace.

Sete ostias de sotaque para voltar á realidade; montou nun taxi de conversa pechada, do tempo e máis nada. Foi un soño de verdade, anque aquí tamén chove de forma invariable, teñas ou non inpermeable, unha idea nada da utopía ou viceversa, non se sabe, retazos cosidos a punto de galiña e sen base, pero o fin, nada muda se non se porfía.

"El olvido es la muerte

matar olvidando

y morir cuando te olvidan",

poco a poco te vas perdiendo

con las pequeñas astillas de los recuerdos,

si no te recuerdan te pierdes

en la memoria, en el sentimiento,

te pierden despacio, conscientemente

o con el sin querer de lo repentino,

de lo que viene de pronto pero de puntillas,

dejando las pisadas que sólo borran los elementos

y al fin tú, el protagonista que precipita la nada del recuerdo.

La memoria es un redoble de timbales

que cuando menos te lo esperas deja de sonar.

Canciones sin letra,

con una música imperceptible

que se pierde en la distancia,

poco a poco, como un fino hilo de voz

que se agarra a cualquier esquina

con las zarpas largas de las vidas absolutas,

negándose a desaparecer en la oscuridad del olvido.

Para ti que formas parte de min, a pesar de que esbarei da túa memoria

Un ollo de vidro requente polo sol de Maio albisca un trebón inminente da cabeza para abaixo, mentras un terremoto con epicentro no corazón supera cinco na escala de Righter. Estala o pánico dentro das veas e a sangue corre sen dirección certa, a rúa "do Corazón" quedou desfeita logo de tanta sacudida.

Esperanza percorre as vivendas baldeiras de moradores, sen ningún recuncho no que poder acocharse e aniñar un tempo mentras a choiva cesa. Non quedan verbas sanadoras para ela, coméronas as alimañas que engordan cada hora buscando comida pola estrada que leva a "Desesperación", cidade sen saída.

Esperanza canta ao medo con dúas patas, que sempre corre máis ca ela, para que deixe de arrastrarse trala súa pegada:

Cristal do meu ollo

arreda de min os malos antollos,

sen alma, sen veas na sangue,

sen bágoas, e sen bo tempo que acompañe,

esquencédevos de min, dores salvaxes.

Sen mirada coa que mirar,
sen verbas coas que falar

e rara vez alguén para escoitar;

sen corpo que posuír,

o esquelete fai tempo que non me pertence,

son osos de outro, membros dun extraño,

pensamentos e ideas dun descoñecido

que onte timbrou a porta para roubarme o alivio.

Bailade, cantade, embriagade os noxos

con alcool e outros antoxos

porque eu no son eu, nen vós sodes os de onte,

cando nos atopemos, atrás quedarán as nosas voces.

Esperanza seguíu correndo durante a treboada eterna, o ollo era o seu, a choiva só a mollaba por dentro, as vivendas estaban baldeiras porque ninguén máis habitaba a súa cidade e o medo andaba solto por ela.

Luces e tolemias

As estrelas son os homes que morren encolerizados na batalla. Como castigo están condenados a escintilar eternamente no firmamento sen poder chegar ó ceo ata que chegue o momento no que se cansan de brilar e desaparecen.

As luces de neón son os cobardes que viron frustrado o seu soño de gloria, alumean noites de bastos, alentos infestos con verbas dunhas horas, suicidas que non saben como afogar nun vaso, sorrisos efémeros nados doxe e aniquilados co primeiro raio matutino doutra xornada aburrida. Se hai sorte quizais chova.

A bombilla, cú de abelaíña enchufado á corrente, unha xaula incolora onde a maior idea foi presa, a electricidade, e ela pesarosa, porque nunca ten tempo de fitarse ao espello a acicalarse para o interruptor de turno. Estourará cando estea o suficientemente queimada porque a súa curta vida foi demasiado monótona.

O lume quixo saber a outra noite por que vivir doía tanto, por que sendo tan fermoso ninguén podía tocalo para sentir que tamén tiña corazón; quixo saber por que sendo tan vello nunca tivera aniversario, nin tarta, nin velas que puidesen traballar sen el, quixo saber por que a xente levaba unha pequena parte súa no peto, co grande que podía ser, por que antes eran mistos e agora isqueiros, por que se empeñaran en desprazalo da cociña...

É bo saber que as cousas tamén teñen problemas existenciais.